Vampire Killer


  Vampire Killer jest grą bardzo nietypową - ukazała się niedługo po pierwszej części serii (prawdopodobnie powstawały w tym samym czasie), jest do niej niebywale podobna, a jednocześnie diametralnie od niej różna. W przeciwieństwie do niej nie ukazała się także na Famicomie, a na komputerach osobistych znanych jako MSX2. Światło dzienne ujrzała jedynie w Japonii, Europie i Brazylii. Można powiedzieć, że to zwykła konwersja, ale byłoby to ogromne niedopowiedzenie...

Déjà vu?

Nie ma jak w domu

Trudne dobrego początki

  Przed rozpoczęcie zabawy koniecznie warto zapoznać się z instrukcją – przyswoimy dzięki niej całą kontrolę i inne niezbędne do ukończenia gry informacje. Poznamy także otoczkę fabularną, która w samej grze ogranicza się do skromnego tekstowego zakończenia przed napisami końcowymi (swoją drogą – jeszcze mniej satysfakcjonującego niż w oryginale). Opowieść jest zresztą identyczna jak poprzednio - Simon Belmont przybywa pod zamek Draculi, aby spełnić swój rodowy obowiązek pokonując księcia ciemności. Pierwsze chwile spędzone z grą również nie zwiastują większych zmian – wszystko wygląda znajomo, choć oprawa audiowizualna sprawia wrażenie nieco innej niż na Famicomie (NES-ie). Wystarczy jednak kilka minut, aby zorientować się, że „coś” tu jest nie tak...

Znajome progi,...

  Nagle objawia nam się pewna ciekawostka wiążąca się z projektem zamku - etapy mają podobny klimat, niektóre elementy otoczenia i miejsca wydają się znajome, ale lokacje jako takie są zaprojektowane na nowo niemalże od podstaw! Poziomów nadal jest sześć, choć w tym przypadku drzwi oddzielające poszczególne ich części mają tutaj większe znaczenie niż w Castlevanii. Sprawia to, że w rezultacie mamy do czynienia z osiemnastoma etapami, gdzie co trzeci kończy się walką z bossem. To samo można by powiedzieć też o pierwowzorze, ale... no właśnie - zmianie uległa także mechanika gry! Aby przejść dalej nie wystarczy już tylko dojść do drzwi - teraz trzeba mieć także biały klucz, aby je otworzyć! Schowanie go przed nami wymusiło zaś na twórcach stworzenie nieliniowych poziomów - każdy z nich został tak przerobiony, aby przypominać niewielki labirynt. Wrażenie to potęguje fakt, że w wielu miejscach możemy kręcić się w kółko! Nic więc dziwnego, że po drodze znajdować będziemy całkiem dokładne mapy. Jedna jest zawsze uniwersalna, działa dla wszystkich plansz, jednak znika po skorzystaniu z niej trzykrotnie. Na grze swoje piętno odcisnęły także ograniczenia platformy - nie ma w niej „przewijania się” ekranu, a więc całość podzielona jest na mniejsze „bloczki”.

  Pomimo wspomnianych zmian gra nie pozbyła się swoich platformówkowych korzeni - w etapach pełno jest wszelkiego rodzaju półek skalnych, gdzieniegdzie zdarzają się skrytki w ścianach, czy poruszające się platformy. Nadal też po schodach poruszamy się od ich początku do końca, nie da się z nich także zejść w trakcie, co potrafi być bardzo frustrujące.

... znajomi lokatorzy,...

  Zamek naturalnie nadal zamieszkują maszkary wszelakie – szkielety, meduzy, chodzące zbroje, hoppery, białe smoki, ale są one niemalże identyczne jak w oryginale. Jedynie nieliczne przypadki różnią się w większym stopniu. Dotyczy to także niektórych bossów, choć największa zmiana dotknęła samego Draculę. Nie będę tutaj pisał o co dokładnie chodzi, powiem tylko, że osobiście uważam pomysł za ciekawy. Dziwne jednak, że na pudełku od gry pokazano owego ostatniego bossa... marketing działał kiedyś wyjątkowo dziwnie... albo to nasze podejście do gier się zmienia.

... ale to jednak coś innego,...

  Jeżeli ktoś grał w oryginał, to powinien uważać - początkowo gra może lekko dezorientować, a nawet drażnić. Poza wspomnianym wcześniej przypadkiem ze schodami frustracje pojawiają się z kilku powodów. Najważniejszy to spore zmiany w mechanice, pomimo że całość wygląda bardzo znajomo. Druga kwestia to dziwne tendencje gry do przyspieszania (muzyka leci normalnym tempem, więc przyczyna nie leży chyba w emulatorze), gdy na ekranie nie ma przeciwników lub gdy jest ich bardzo mało, czy problemy z, nazwijmy to, kolizją obiektów (np. z trafieniem celu). Obie te dolegliwości potrafią nieraz skutecznie utrudnić grę, choć przy odrobinie samozaparcia można się przyzwyczaić.

  Na oryginalnej platformie kontrola była na stałe przypisana do konkretnych klawiszy. Jako że kontrolerem MSX także była klawiatura nie jest to większy kłopot, ale nie każdemu musi to odpowiadać. Dla przykładu - skacze się tutaj strzałką „do góry”, a atakuje spacją. Dwie dostępne w grze bronie dodatkowe, a więc woda święcona i zatrzymująca czas klepsydra, także uaktywniane są w dziwny sposób. Pierwszą rzucamy naciskając „lewo” lub „prawo” podczas skoku, co bardzo często prowadzi do przypadkowego zużywania serduszek. Z klepsydrą całe szczęście nie ma tyle problemów - musimy w trakcie skoku nacisnąć „do dołu”. Osobiście nie odczułem tutaj jakiś większych problemów z przyzwyczajeniem się, niemniej grając na emulatorze warto pamiętać o opcji konfiguracji klawiszy.

Daj... się... trafić... łachudro...

Mięso w ścianach? Pierwsze słyszę

  Większym problemem jest bardzo duża liczba nie opisanych bezpośrednio w grze nowości. Mam tutaj na myśli wykonywanie pewnych czynności, jak wspomniane korzystanie z broni dodatkowych, czy „obsługa” czegoś na wzór „handlarzy”. Niektóre z nich, jak pierwszy przykład, są dobrze opisane w instrukcji, ale są też takie, jak drugi z wymienionych, które nawet tam nie są wystarczająco opisane, przez co musimy kombinować na własną rękę. Jakby tego było mało - bez instrukcji skończenie gry jest niemalże niemożliwe. Konkretniej chodzi tutaj o jeden etap, w którym bez przeczytania owej będziemy kręcić się w kółko (zwłaszcza osoby, które grały w oryginał).

  Warto także wspomnieć, że zupełnie zmieniono dostępne w grze przedmioty. Poprzednio mieliśmy do dyspozycji bat, jego ulepszenia oraz bronie dodatkowe. Tutaj dwie pierwsze rzeczy wciąż są takie same, choć drugą z nich spotyka się o wiele rzadziej. Dużo więcej zmieniło się w przypadku broni dodatkowych. Ba, dodano nawet prowizoryczny ekwipunek! Sztylet, krzyż i toporek po zdobyciu zastępują bat, a korzystanie z nich nie wymaga serduszek (wszystkie lecą tutaj przed siebie, ale wracające należy łapać!). Te potrzebne są do używania wody święconej i spowolnienia czasu (tym razem nie zegarkiem, a wspomnianą już klepsydrą). W nasze ręce może trafić także tarcza zmniejszająca zadawane nam obrażenia, czy inne przedmioty wpływające w konkretny sposób na naszego bohatera lub przeciwników w jego otoczeniu. Dobra te znaleźć można np. w niebieskich skrzynkach, które otwieramy żółtymi kluczami. Jednocześnie możemy mieć przy sobie tylko jeden taki, ale istnieje szansa zdobycia przedmiotu, który otworzy dla nas kilka pojemników nim sam zniknie z „ekwipunku”.

  Ciekawym pomysłem było wprowadzenie do gry wspomnianych już „handlarzy” (w instrukcji - „staruchy”). Są to ubrane na biało postacie siedzące na ziemi, na które możemy natknąć się zupełnie wszędzie (nawet w skrytkach w ścianach). Gdy uderzymy w nie batem zmieniają kolor, każdy z nich zaś symbolizuje jakiś efekt np. dodanie lub zabranie nam serduszek. Najważniejszy moment to ten, w którym dostajemy propozycję kupienia za nie czegoś ciekawego. Możemy wtedy nabyć odnowienie całej energii życiowej, broń czy przedmiot. Niektórych z nich, jak np. świeczki pokazującej kruche ściany i wyróżniającej skrytki z białym kluczem, nie mamy chyba możliwości zdobycia w inny sposób. Niestety każdy handlarz oferuje nam tylko jeden konkretny przedmiot, a po kilkakrotnej zmianie koloru znika, zostawiając nam w zamian jedynie pewną ilość punktów.

... choć wygląda i brzmi podobnie

  W przypadku oprawy audiowizualnej wspomniałem już, że jest bardzo podobna, jednak nie identyczna, jak ta w wersji z Famicomu (NES-a). Wiele modeli zostało prawdopodobnie przeniesionych prawie bez zmian, ale samo otoczenie sprawia już wrażenie stworzonego zupełnie od podstaw - wiele miejsc wygląda zupełnie inaczej, wydawać by się mogło, że nawet bardziej szczegółowo. Wyraźnie dostrzec można także nieco cieplejszą paletę barw. Same animacje nie wyglądają na dokładniejsze, pod tym względem chyba nic się nie zmieniło. To samo tyczy się muzyki i efektów dźwiękowych - można wyczuć delikatne różnice, ale to nadal dobrze nam znane utwory i odgłosy. Reasumując – niby powtórka z rozgrywki, niemniej nie ulega wątpliwości, że to świetny kawałek oldschoolowej już teraz roboty.

Myśli końcowe

  Z tego co napisałem wyżej wynika, że granie w Vampire Killer to zabawa głównie dla masochistów... po części być może, ale muszę przyznać, że z etapu na etap, gdy już coraz lepiej zapoznawałem się z wszelakimi niuansami i przyzwyczajałem się do wad tytułu, gra nagle zaczęła mnie wciągać! Zwłaszcza, że oglądanie znajomych miejsc w zupełnie innym świetle potrafi być interesujące (ostatni poziom ma nawet końcowy odcinek, którego nie było w oryginale!). Niemniej podobną przyjemność z gry będą prawdopodobnie czerpać jedynie oddani fani serii, i to też nie wszyscy - poziom trudności jest bowiem horrendalnie wysoki. Należy bardzo dobrze znać wszelkie oferowane nam ułatwienia, a i to nie gwarantuje, że rozgrywka stanie się dla nas łatwiejsza. Jako że w przeciwieństwie do tej produkcji oryginał znam już od dawna bardzo dobrze, mój osąd może nie być w pełni obiektywny, ale moim zdaniem Vampire Killer jest dużo trudniejsza od swojego pierwowzoru. Niech za dowód wystarczy fakt, że dysponujemy tutaj wyłącznie trzema „życiami” (strata pojedynczego to powrót do ostatnich drzwi, także u bossa), po straceniu których gra po prostu zaczyna się od początku, nie dając nam możliwości kontynuacji, jak to było w Castlevanii. Tam nawet po utracie wszystkich „żyć” mogliśmy w nieskończoność powtarzać daną planszę. Dobrze jednak, że ze względu na zmianę mechaniki usunięto ograniczenia czasowe nałożone na Gracza (oczywiście w zamian „wsadzono” do niektórych świeczników zabójcze żelki... znaczy slime'y...).

  Trudno ocenić długość Vampire Killera. Próbując przejść grę bez „sztucznego” zapisu na emulatorze możemy spędzić przy niej prawdopodobnie bardzo dużo czasu, ale zapewne niewiele osób będzie miało tyle cierpliwości, zwłaszcza biorąc pod uwagę przegięty poziom trudności. Jednak i z zapisywaniem na emulatorze gra sprawia wrażenie dłuższej od oryginału, który można ukończyć w nie więcej niż kilkadziesiąt minut. Przechodząc ją po raz pierwszy i nie znając lokalizacji kluczy, można przy niej spędzić nawet ponad dwie-trzy godziny!


Na plus

• twórcy odważyli się wykroczyć o wiele dalej poza konwencjonalną konwersję;
• możliwość zobaczenia znajomych miejsc w nieco innym świetle;
• ciekawe pomysły na urozmaicenie formuły oryginału;
• nowa mechanika gry ciekawie dopasowana do braku „scrollingu” (ograniczenia platformy);
• pseudo-ekwipunek, „handlarze”, nowe przedmioty;
• zupełnie nowe elementy pod koniec gry;
• dłuższa od oryginału.

Na minus

• horrendalny poziom trudności;
• bez przeczytania instrukcji gra jest mocno utrudniona, a w jednym momencie niemal niemożliwa do ukończenia;
• fabularna powtórka (choć w tym przypadku nie jest to wielka wada);
• zakończenie nawet mniej satysfakcjonujące niż w oryginale;
• oryginalna kontrola wymaga przyzwyczajenia;
• nie zmieniono działania schodów;
• problemy z kolizją obiektów (trafianiem celów);
• gra ma dziwny zwyczaj przyspieszać i zwalniać w zależności od natłoku szczegółów na ekranie (wina emulacji?);
• fani „jedynki” mogą się pogubić w tych wszystkich niuansach;
• wymaga dużo samozaparcia i cierpliwości – tylko dla hardcore'owych oldschoolowców.

---

Werdykt CastleKeepera:

4/10

---

Podsumowanie

  Vampire Killer to zdecydowanie gra nietypowa. Wydana niemalże w tym samym czasie co pierwsza Castlevania stała się jej zmodyfikowaną od podstaw konwersją, która ostatecznie okazała się zupełnie inną grą. W dzisiejszych czasach kilka jej wad z pewnością skutecznie zniechęci wielu Graczy, ale fani serii, którzy grali w pierwszą Castlevanię i wspominają ją z sentymentem, powinni koniecznie spróbować. Tytuł głównie dla hardcore'owych oldschoolowców, ale jeśli dać mu szansę, to jak najbardziej potrafi się podobać.