Castlevania: Circle of the Moon

Data premiery: Czas akcji: Tłumaczenie nazwy: Platforma: Emulator:

2001 1830 Pełnia Księżyca GBA VisualBoy Advance

1. Fabuła

  Pierwsza część trylogii na GBA zaczyna się dość przewidywalnie. Mianowicie Dracula ponownie zostaje przywrócony do życia (tym razem przez swoją wyznawczynię - Camillę). Akcja gry (rok 1830) zaczyna się dokładnie w momencie gry hrabia łapie pierwszy oddech po powrocie. Trzech bohaterów wbiega do sali. Jeden z nich, widocznie starszy, to Morris Baldwin. Dracula od razu rozpoznaje osobę, która posłała go niegdyś w miejsce dobrze mu znane i postanawia wykorzystać przewagę jaką ma tym razem nad dawnym przeciwnikiem. Jeden gest i kamienna podłoga pod dwójką pozostałych bohaterów rozlatuje się na drobne kawałeczki. Staruszek zostaje bezbronny twarzą w twarz z wampirem, a tym czasem dwóch jego uczniów - Hugh (syn Baldwin'a) i Nathan Graves, nie tracąc czasu próbują wydostać się z Katakumb położonych głęboko pod zamkiem. Historia prosta, ale w jej trakcie nastąpi ciekawy zwrot akcji związany z relacjami między dwoma młodziakami (z czego kierowany przez nas Nathan otrzymał od mistrza sławetny bat Belmont'ów). Nie jest to może opowieść wielce oryginalna lecz z pewnością wciągająca.

2. Projekt zamku

  Zamek skonstruowany jest całkiem pomysłowo. Najbardziej cieszy fakt, że twórcy starali się wykorzystać całą dostępną przestrzeń na komnaty zamku. Niewiele jest tutaj dużych luk w mapie i na pewno atrakcji nie brakuje. Zadbano także o odpowiednią ilość kruchych ścian, za którymi schowane są zazwyczaj dzbanki z eliksirami zwiększającymi na stałe statystyki bohatera. Komnaty także są ciekawie pomyślane ale nie ma wśród nich żadnych dodatkowych „udziwnień”. Powinni być z tego zadowoleni zagorzali fani pierwszej części gry (na NESa). Jest więc Wieża Zegarowa (tutaj zwana Machine Tower), kaplice pełne witraży i dzwonów, a także wyżej wspomniane Katakumby, Wieża Obserwacyjna (to w niej mieści się Sala Tronowa), a nawet nietypowa Arena, w której specjalny system pomieszczeń sprawia, że mierząc siły na zamiary musimy zadecydować czy uda nam się przeżyć kolejne starcie czy może wycofać się przy najbliższej sposobności. Na końcu owej „ścieżki zdrowia” czeka natomiast prezent, którego zdobycie może być celem jedynie dla doświadczonego gracza. W trakcie gry nie zwraca się na to uwagi, ale pomieszczenia nie są specjalnie szczegółowe, często składają się z gotowych elementów. Nie razi to jednak w oczy i zamek (także za sprawą licznych tajnych przejść i poziomu trudności całej gry) zwiedza się wyjątkowo ciekawie.

3. Przeciwnicy

  Niewielu nowych znajomych spotyka się w trakcie zwiedzania. Wielu z nich to wariacje na jeden temat (chodzące zbroje, szkielety, itp.). Tak się jednak składa, że sytuację znacznie poprawiają Boss'owie, którzy nie raz są dużo większy niż jeden ekranik GBA. Poziom trudności starć z nimi także jest wysoki co znacznie zwiększa grywalność. Zanim zwyciężymy może minąć wiele prób z wykorzystaniem zdobytych informacji i nowych taktyk. Stanąć w szranki trzeba natomiast z bliźniaczymi Smokami Zombi, wielkim Kozłem zakutym w kajdany, czy Cerberem. Wracając jednak do słabszych przeciwników, Ci upuszczają nieraz bardzo interesujące przedmioty (czasem wykraczające poza zwykłe zmiany w statystykach). Dokucza tutaj brak encyklopedii potworów, która była już w Symfonii Nocy. Ogólnie rzecz biorąc sytuacja jest stabilna, zwłaszcza dzięki sile potworów (poziom trudności) i dobrze opracowanym Boss'om.

4. Grafika

  Wiele osób zarzucało grze zbyt ciemną paletę barw. Było tak za sprawą budowy samego GBA, który nie posiadał podświetlonego ekranu. Ze standaryzowała to dopiero wersja SP, która ujrzała rynek nieco później. Od tej pory ciemne barwy uznać można wręcz za... zaletę. Gra posiada przez to unikalny klimat, który (co zostało wymuszone przez posiadaczy podstawowej wersji GBA) został zagubiony przy pracy nad dwoma następnymi częściami trylogii. Poza tym można grze zarzucić słabą animację i małą szczegółowość pomieszczeń, ale wszystko wygląda schludnie i tworzy spójną całość. Nie można także zapominać, że był to jeden z pierwszych tytułów jakie ujrzał GBA, twórcy nie znali więc tak dobrze możliwości konsolki i z pewnością przyczyniło się to do obecnego wyglądu gry.

5. Muzyka i efekty dźwiękowe

  Muszę się przyznać, że muzyka z Circle of the Moon od razu podbiła moje serce. Dźwięki szybko wpadają w ucho i czasem zdarza mi się je nucić. Jest tutaj także remake motywu przewodniego serii (Wieża Obserwacyjna)! Po usłyszeniu muzyki z, chociażby, Aria of Sorrow zauważa się pewną cechę ścieżki dźwiękowej Circle of the Moon. Jest ona płynna. Co to znaczy? Trudno to określić, ale sprowadza się to do tego, że melodia nie posiada dużej ilości szczegółów (albo są one tak dobrze wkomponowane, że słabo je słychać). Można przez to odnieść wrażenie, że to o niej źle świadczy, ale wystarczy posłuchać muzyki z Harmony of Dissonance, aby ujrzeć druga stronę medalu. Tam ilość szczegółów „nagięła” nieco możliwości GBA i niektóre utwory trochę męczą po dłuższym słuchaniu. Efekty dźwiękowe Circle of the Moon są natomiast dobre. Nie męczą i całkiem nieźle spełniają swoją rolę.

6. Grywalność

  Tutaj nie mam zastrzeżeń. Gra sporo zyskała na poziomie trudności, który zmusza do używania przedmiotów z ekwipunku i szukania lepszych rozwiązań, czy taktyk. Wyższą wagę trzeba także przywiązywać do poziomów doświadczenia. Pod tym względem cała trylogia na GBA ma się dobrze i raczej spadek jej nie grozi :-).

7. Poziom zmian i nowych pomysłów

  Niestety... zmian nie było w tej części wiele. Z przykrością muszę wręcz stwierdzić, że przyniosła ona redukcję pomysłów z Symfonii Nocy. Nadal bohater porusza się po zamku i niszczy potwory ale nie ma już do dyspozycji encyklopedii owych ani sklepu. Bronią Nathan'a jest natomiast sławny bat Belmont'ów co od razu ucięło cały skład uzbrojenia z części serii na PSX. Twórcy nie próżnowali jednak i wzbogacili tradycyjną broń klanu łowców wampirów o moc magicznych kart. Te podzielone są na dwie grupy i znajdując je w zamku (upuszczane przez potwory) możemy potem łączyć wybraną z jednej grupy do innej z sąsiedniej. Tak powstają przeróżne mieszanki dające niezwykłe efekty. Mieszając np. kartę ataku z kartą ognia zyskujemy ognisty bat itp. Wprowadza to do gry kroplę kolekcjonerskiego szaleństwa połączonego z eksperymentowaniem (efekt jaki dają dwie połączone karty musimy odkryć sami, dopiero wtedy zostanie on opisany w menu). Ten pomysł wyróżnia Circle of the Moon wśród innych części serii.

8. Długość

  Gra jest dość długa, ale zawdzięcza to dodatkowym zabiegom (które mimo wszystko nie wydają się być wrzucane na siłę). Główny wątek fabularny można bowiem przejść dość szybko. Jednym z „przedłużaczy” jest poziom trudności. Zmusza on do zdobywania punktów doświadczenia i lepszych przedmiotów. Innym są karty zdobywane na potworach. Znalezienie wszystkich jest czynnością karkołomną głównie ze względu na to, że musimy być w odpowiednim miejscu, a do tego mieć wystarczająco dużo szczęścia, a biorąc pod uwagę ogrom zamku może to wyprowadzić z równowagi niejednego gracza. Ciekawostką jest natomiast fakt, że po przejściu gry otrzymujemy „kod”, który musimy wpisać jako imię w nowym profilu (nie bez powodu pustych miejsc jest aż osiem!). Hasło to nie działa jeżeli nie odkryliśmy go wcześniej, a pozwala ono na rozegranie gry z naciskiem na inną umiejętność bohatera (podpowiem, że za pierwszym razem jest to magia), jest ona wtedy dużo silniejsza niż w standardowym trybie i musimy się na niej skupić jeżeli chcemy ukończyć grę ponownie i otrzymać następny „kod”. Łącznie gra zachęca nas do stworzenia czterech takich nietypowych profili. Biorąc pod uwagę, że osoby lubiące przechodzić gry na 100% będą chciały znaleźć w tych profilach wszystkie karty i przedmioty... wychodzi tego czasu całkiem sporo. Dla innych jest go wystarczająco dużo, aby nacieszy się znalezieniem wszystkich tajnych przejść i ewentualnie ukończeniem czterech profili. O dziwo gra zapewnia wtedy bardzo długi czas zabawy.

---

Recenzja nie została przystosowana do nowego systemu oceniania

-/10

---

Podsumowanie

  Circle of the Moon to wspaniała gra, ale nie jestem pewien czy poleciłbym ją początkującym fanom serii. Nie wykorzystuje ona wszystkich możliwości GBA ale twórcy rozsądnie i z dużym wyczuciem złożyli wszystkie jej elementy w spójną całość. Poziom trudności jednych zachęci, a drugich (moim zdaniem - za łatwe gry teraz robią i gracze są rozpieszczeni :-)) zniechęci do zabawy. Jeżeli chcecie wrócić w stare dobre czasy Castlevanii na NESa ale mając do dyspozycji elementy RPG wprost z najnowszych części serii... to jest gra dla Was.

Informacje dodatkowe
	UWAGA! Wszystkie poniższe informacje proszę traktować jako potencjalnie zdradzające sekrety gry! Jeżeli nie ukończyliście części serii, której one dotyczą to przeglądacie je na własną odpowiedzialność!
	FABUŁA
	Prolog i jego tłumaczenie
	UMIEJĘTNOŚCI
	Magiczne przedmioty
	KARTY
	Magiczne karty Dual Set-up System (DSS)

Recenzje
	Poniższe adresy pomogą Wam poznać opinie różnych osób na temat tej części serii. Jeżeli znacie inne warte przeczytania recenzje dajcie mi znać, a z chęcią umieszczę je na tej liście. Pamiętajcie, że teksty te mogą (aczkolwiek nie powinny) zawierać spoilery!
	OPINIE ZZA MURÓW
	www.ign.com
	Język: Angielski	Ocena: 9,0/10
	www.gamespot.com
	Język: Angielski	Ocena: 9,6/10
	www.emukouncik.xt.pl
	Język: Polski	Ocena: Brak