Castlevania: Portrait of Ruin
Ekranu tytułowego
chwilowo brak...

Data premiery: Czas akcji: Tłumaczenie nazwy: Platforma: Emulator:

2006 1944 Portret Ruin NDS *****

1. Fabuła

  Portret Ruin od samego początku miał być ukoronowaniem dwudziestolecia serii. Stało więc przed nim niemałe wyzwanie, a próba sprostania mu bez wątpienia zadecydowała o ostatecznym kształcie tej produkcji. W rezultacie ta część serii nawiązuje do klasyki pod wieloma względami, w przypadku fabuły nie jest inaczej.

  Całość jest kontynuacją Castlevania Bloodlines na Segę Genesis, której akcja miała miejsce rok przed zakończeniem pierwszej wojny światowej - w 1917 roku. W przygodzie tej mieliśmy okazję pokierować losami Johna Morrisa lub Erica Lecarde'a. Choć z punktu widzenia fabuły obaj walczyli jako duet, z powodów technicznych mogliśmy kierować tylko wybraną na początku gry postacią. W Portrecie Ruin sytuacja zmienia się pod tym względem diametralnie (ale o tym niżej). Przenosimy się do 1944, a więc rok przed zakończeniem drugiej wojny światowej, jeszcze gorszej od poprzedniej. W naszych rękach spocznie tym razem los syna Johna - Jonathana Morrisa oraz jego przyjaciółki - Charlotte Aulin. Naszym zadaniem będzie naturalnie zniszczenie dobrze znanej nam Castlevanii (zamek Draculi), która tym razem pojawiła się na tym padole łez przez monstrualną ilość przemocy, smutku, strachu i nienawiści, które napełniły świat i ludzkie serca w trakcie wojny. Początkowo wszystko wydaje się jak zwykle jasne i klarowne, jednak fabuła (podtrzymując chlubną tradycję) ma w rękawie kilka naprawdę dobrych kart, z których w odpowiednich momentach robi właściwy użytek. Zdradzić mogę oczywiście niewiele - bardzo szybko okazuje się, że panem zamku nie jest Dracula, tylko wampir-artysta o imieniu Brauner przebywający w nim wraz ze swoimi dwoma córkami - Stellą i Lorettą. Na swojej drodze spotkamy także tajemniczego ducha o imieniu „Wiatr”, kapłana Vincenta Dorina oraz Kostuchę, która podobnie jak w niektórych częściach serii, tak i tutaj będzie miała do odegrania nieco ważniejszą rolę niż tylko przeciwnika.

  Jednak to nie wszystko! W Portret Ruin wplecione są także wątki, które powinny usatysfakcjonować zwłaszcza fanów Castlevanii. Mają oni bowiem szansę dowiedzieć się jaką rolę obok Belmontów odgrywają w historii serii rodziny bohaterów Bloodlines oraz poznać kilka ciekawych faktów dotyczących samego Vampire Killera - sławnego bata, który syn Morrisa wprawdzie od ojca dostał, jednak ten nie powiedział mu jak wyzwolić jego pełną moc. Dążenie do odkrycia zagadki legendarnej broni to jedna z czynności, po wykonaniu której możemy odblokować w grze ciekawe dodatki, znacznie przedłużające jej żywotność. Ukończenie głównej linii fabularnej (mającej oczywiście więcej niż jedno zakończenie) nie wybija się ponad standardowe „od kilku do kilkunastu godzin”, choć fani próbujący odkryć wszelkie możliwe sekrety gry spędzą przy niej z pewnością czas kilkakrotnie dłuższy. Jest to między innymi zasługa aż trzech dodatkowych trybów gry do odblokowania! Jeden z nich zaś, kontynuując ideę z Dawn of Sorrow, ma nawet własną mini-fabułę. W tamtym przypadku była to kontynuacja jednego z zakończeń gry, tutaj tryb ten pozwala nam na poznanie ważnego wydarzenia sprzed momentu, w którym zaczyna się gra duetem Jonathan-Charlotte.

  Tak też słowem podsumowania - bez wątpienia historia jest wspaniale przemyślanym elementem Portretu Ruin. Kilka zaskakujących zwrotów akcji, manipulowanie emocjami gracza, jeden z trybów dodatkowych, który warto ukończyć dla samej sceny końcowej i oczywiście zaznajomienie fanów serii z nowymi faktami dotyczącymi świata Castlevanii... w sam raz jak na dwudziestą rocznicę jej powstania. Warto wiedzieć też, że z tej okazji twórcy uporządkowali jej chaotyczną oś fabularną. Niestety część nielogiczności mogło zniknąć jedynie poprzez wykluczenie z niej niektórych Castlevanii, ale jest to dobra wróżba na przyszłość. Wyniki pracy twórców z Konami trafiły w ręce fanów w postaci plakatu z osią fabularną wchodzącego w skład przedpremierowego zestawu kolekcjonerskiego.

2. Projekt zamku

  Lokacje także pozwalają nam odczuć znaczny wpływ klasyki. Mowa tutaj oczywiście o podziale na etapy. Spokojnie, nadal mamy pełną swobodę w poruszaniu się po zamku jednak w trakcie gry natrafiamy na rozwieszone w nim magiczne obrazy (stąd nazwa tej części serii), za pomocą których Brauner pozyskuje ciemną energię przeklętej budowli. To właśnie one pozwolą nam się poczuć choć trochę jak za starych dobrych czasów. Miejsca te są mniejsze od samego zamku Draculi, a ich budowa jest w większości przypadków liniowa, ale dało to twórcom szansę na wykorzystanie całkiem nowych pomysłów i zwiększenie różnorodności.

  W ten też sposób odwiedzimy cztery całkiem nowe środowiska (choć obrazów jest więcej). Pierwsze z nich to pełne sklepów, magazynów i restauracji, spowite we mgle miasto wzorowane prawdopodobnie na Londynie. Tamtejszy kościół, czy tunele metra także czekają na przybyszów. Odwiedzimy też skąpane w słońcu egipskie wydmy, wnikliwie obserwowane przez czuwającego w oddali Sfinksa. Poza jego wzrokiem zwiedzimy za to wnętrze jednej z piramid. Kolejnym przystankiem będzie miejsce, którego nazwa - „Państwo głupców” wiele tłumaczy. Jest to jeden wielki cyrk na tle ruin wciągany powoli w nieprzeniknioną pustkę. Wszystko wydaje się tu rządzić własnymi prawami, a walka z przeciwnikami chodzącymi po ścianach, czy sufitach jest tutaj na porządku dziennym... tylko, czy to oni łamią prawa fizyki... czy my? Czwartym środowiskiem zaś jest ponury las, w środku którego znajduje się opuszczona uczelnia. Dom w pustych salach lekcyjnych znalazły sobie teraz okoliczne stworzenia, które potrafią być jednak dużo groźniejsze od rozwścieczonych belfrów.

  Każde z powyższych środowisk wprowadza nas, jak widać, w całkiem odmienny klimat. Naturalnie twórcy przygotowali pod tym względem jeszcze drobną niespodziankę, ale o niej wspominać nie będę. Przejdźmy teraz do samego zamku. Nie da się zaprzeczyć, że w większości Castlevanii przybiera on raczej fantastyczne formy, Portret Ruin zaś i tutaj sięga do klasyki serii. Dzięki temu, że twórcy wykorzystali bardziej nietypowe pomysły w wyżej wspomnianych obrazach mogli uczynić siedzibę Draculi prawdziwie klimatycznym zamczyskiem, niczym ze starych horrorów z jego osobą w roli głównej. Mamy tutaj ponury las przy wejściu, wysuszoną fosę, kamienny hol, ponure lochy z salami tortur, jaskinie pełne zagadkowych ruin, wysokie wieże i wielkie marmurowe schody prowadzące do wyższych partii budowli. Tam zaś, zgodnie z tradycją, znajduje się Wieża Zegarowa, a tuż obok główny „rdzeń” budowli wraz z umiejscowioną na szczycie salą tronową. Jak widać nie ma tutaj niepotrzebnych udziwnień, na przekór poprzedniczkom zamek zlewa się w jedną, spójną całość, która naprawdę przypominając ponure zamczysko tworzy niepowtarzalny klimat.

  Z całą pewnością Portret Ruin jest więc udaną próbą połączenia ze sobą klasycznych Castlevanii podzielonych na etapy i tych z elementami RPG. Doskonale obrazuje to chociażby wprowadzenie znanych ze starszych części kruszących się podłóg, obrotowych platform, czy skrytek w ścianach. Są też symbole rodem z Symfonii Nocy, jak diabelnie szybka winda (tym razem w Wieży Zegarowej), czy „przerośnięty” licznik procentów odsłoniętej mapy (wyczuwam tutaj mrugnięcie okiem do osób, które uważały, że 200% to dużo :-)). Ciekawym pomysłem są także przeszkody, które do pokonania wymagają współpracy obu bohaterów. Niestety jest ich moim zdaniem zbyt mało i mogłyby być jednak bardziej wymagające. Co się zaś tyczy pokoi specjalnych - do ich rozmieszczenia nie można mieć żadnych zastrzeżeń. Komnaty zapisu, jak i teleporty występują zazwyczaj parami, a dostanie się do kluczowych lokacji nie sprawia żadnych problemów. Jedna z nich znajduje się niedaleko wejścia do zamku i z pewnością nie raz będziecie ją odwiedzać. Mowa tutaj od dwóch pokojach, w których znajdują się kolejno duch „Wiatr” i kapłan Vincent. Pierwsza persona (co stanowi nowość w serii) daje nam specjalne zadania (questy), po wykonaniu których dostajemy od niej przydatne umiejętności i ekwipunek. Misje te są ciekawe i dobrze zaplanowane, za pierwszym podejściem znacznie zwiększają żywotność gry. Vincent zaś prowadzi sklep, w którym możemy się zaopatrywać w odpowiedni ekwipunek (istnieje też opcja związana z rozgrywką wieloosobową, o której dokładniej opowiem niżej). Jak więc widzicie mieszanka pomysłów i rozwiązań z różnych okresów rozwoju serii zaowocowało naprawdę wspaniale zaprojektowanymi i bardzo klimatycznymi lokacjami.

3. Przeciwnicy

  Czy muszę wspominać, że w tym przypadku tradycja także gra pierwsze skrzypce? Chyba nie ;-). Konkretniej rzecz biorąc stwory jakie napotkamy na swojej drodze to prawdziwie profesjonalna mieszanka wybranych modeli z Rondo of Blood (legendarna Castlevania, która zyskała to miano m.in. dlatego, że nigdy nie została wydana poza Japonią), Symphony of the Night i Dawn of Sorrow, a do tego dorzucono jeszcze świeże pomysły specjalnie na potrzeby Portretu Ruin (nie wspominając o tym, że ponownie wielu „starych znajomych” zyskało całkiem nowy wygląd, a nieraz też umiejętności). Fajnie prezentują się m.in. lodowa Death Mask, morski stwór z zaświatów Forneus, Invisible Man, mierząca do nas z broni palnej Lerajie, olbrzymi Sand Worm, czy ponury Dragon Zombie.

  Całą tą barwną menażerię bezbłędnie rozdzielono po poszczególnych lokacjach, zadbano także, aby walki z Bossami były w miarę trudne (piszę „w miarę” ponieważ weterani nie powinni mieć z nimi większych kłopotów) i widowiskowe. Szkoda jedynie, że niektórzy z nich nie są specjalnie wpadający w pamięć, ale poza tymi wyjątkami w grze są już tylko niezapomniane pojedynki. Bez wątpienia do tej grupy zaliczają się m.in. odświeżone wersje Dullahana, Wilkołaka, Frankensteina, czy Meduzy. Znamy ich dobrze, ale gwarantuję, że tym razem ponownie Was zaskoczą. Pojawia się także Legion, ale nie należy się po nim wiele spodziewać... jest tak dobry jak zwykle :-).

  Naturalnie Castlevania nie mogła się obejść bez Kostuchy, tradycyjnie pilnującej Wieży Zegarowej... ale to i tak nic w porównaniu z walką finałową... podniosła muzyka, graficzne fajerwerki i mnóstwo emocji. Osoby, które grały w Dawn of Sorrow z pewnością pamiętają świetny pojedynek z ostatnim Bossem. Tym razem postawiono nie na wielkość, ale na jakość (co nie znaczy, że poprzednio o niej zapomniano!), do tego sięgającą do samych korzeni zamkowej serii. Trzeba przyznać, że dodało to pojedynkowi niezwykle podniosłego klimatu. Warto też zaznaczyć, że zwycięstwo nie przychodzi tu początkowo tak łatwo jak to miało miejsce w poprzedniczce na NDSa.

  Odłóżmy już finałową walkę i zobaczmy co jeszcze twórcy dla nas przygotowali. Udało im się urozmaicić rozgrywkę wprowadzając do gry ideę Areny z Circle of the Moon. Nie jest ona tak trudna jak w oryginale (co pewien czas występują portale umożliwiające powrót do zapisu) jednak nadal stanowi godziwy test umiejętności gracza... zwłaszcza, gdy weźmiemy pod uwagę, że w końcu potraktowano poważnie poziom trudności „Hard”. Dokładniej opiszę go niżej, tutaj wspomnę jedynie, że niektóre stwory zyskały w nim na prędkości poruszania się lub umiejętnościach przez co stały się o wiele groźniejsze. W trakcie walk z Bossami efekt widoczny jest mniej lub bardziej, w zależności od konkretnego przeciwnika. Niemniej jest to jak najbardziej zmiana na lepsze, do tej pory bowiem różnica między dwoma dostępnymi poziomami trudności była naprawdę znikoma. Niestety w przypadku znanego i lubianego Boss Rush Mode sytuacja nie jest już tak wesoła. Został on podzielony na trzy różniące się doborem przeciwników „kursy”. Pomysł sam w sobie nie jest zły, gdyby nie fakt, że wyszło z tego jawne rozdrabnianie tego trybu na drobne. Tak jest także z nagrodami jakie otrzymujemy za pobijanie rekordów czasowych - ich standardową ilość rozbito na trzy części i podzielono pomiędzy „kursy”... ten jeden pomysł zdecydowanie nie został poprawnie wykorzystany. Połowicznie udany jest również powrót do tabeli wyników, która łączy w sobie czasy ze wszystkich możliwych rozgrywek w Boss Rush Mode w grze (od jednoosobowych po wieloosobowe przez radio i Internet). Mówiąc krótko - jedyny plus to przejrzystość. A minusy? Przede wszystkim właściciel każdego profilu nie może zobaczyć swojego najlepszego wyniku (jak to miało miejsce chociażby w Dawn of Sorrow), a rezultaty dużo lepszych postaci z trybów dodatkowych pokrywają się z „normalnymi” co dezorganizuje całość.

  Z drobiazgów na zakończenie warto wspomnieć o tym, że w grze kilka stworów zostało ukrytych (kontynuowanie pomysłu z Dawn of Sorrow). Na znalezieniu ich polega kilka questów, tak więc warto mieć oczy i uszy otwarte. Oczywiście twórcy nie zapomnieli o kilku humorystycznych akcentach, jak danie nam szansy definitywnego unicestwienia Czerwonych Szkieletów (które przez całą serię były nieśmiertelne), czy możliwość pójścia do baru obsługiwanego przez kościstego barmana podającego nam drinki o różnych właściwościach. Właśnie ta dbałość o szczegóły, duża ilość przeciwników z przeróżnych części serii (długość spisu wykracza poza średnią!), a przede wszystkim ich odpowiednie rozmieszczenie zadecydowały o takiej, a nie innej ocenie. Dodatkowo wzmocniło ją wprowadzenie czegoś na wzór Areny i wyraźne tym razem wzmocnienie przynajmniej niektórych stworów na poziomie trudności „Hard”. Gdyby tylko nie rozmieniono Boss Rush Mode na drobne...

4. Grafika

  Oprawa wizualna Portretu Ruin może się wydawać bardziej kreskówkowa od tej z Dawn of Sorrow, pasuje to jednak do tematyki tej części serii - obrazów. Podobnie jak w poprzedniczce grę rozpoczyna intro w stylu anime. Jego wykonanie stoi na naprawdę wysokim poziomie, osobiście podoba mi się ono nawet bardziej od tego z pierwszej części na NDSa. Sama rozgrywka także prezentuje się okazale. Animacje i przeróżne efekty specjalne cieszą oko, jednak duża ilość tych cudeniek na ekranie sprawia, że gra diametralnie zwalnia. Ma to miejsce dość często, ale nie przeszkadza w przyjemnej zabawie. Co się zaś tyczy graficznego wyglądu lokacji, twórcy ponownie pokazali, że w przypadku dwuwymiarowych Castlevanii nie mają sobie równych w tej dziedzinie. Podobnie jak w Dawn of Sorrow z mistrzowską precyzją zmieszali grafikę 2D i 3D dodając w ten sposób głębi niejednej komnacie (np. poprzez przestrzenne wydłużenie podłogi). Na tym się naturalnie nie kończy, taki np. Peeping Eye zyskał całkiem nowe (co nie znaczy, że lepsze) oblicze po przeniesieniu w trzeci wymiar. Ale to nie jedyny przykład dbania przez twórców o szczegóły, nawet te, które zazwyczaj nie przykuwają uwagi graczy. Ot chociażby kurz wylatujący spod nóg zmieniającego kierunek biegu bohatera, falujące nad wydmami powietrze, czy fragmenty towarów sypiące się od naszych wyczynów ze sklepowych półek. Widać to także w stylistyce wszelkiego rodzaju ekranów menu (ozdobne ramki i tła), co całe szczęście nie zmniejszyło ich funkcjonalności. Cieszy to tym bardziej, że do tej pory traktowano tą pierwszą kwestię dość marginalnie. Tak właśnie prezentuje się wizualna strona Portretu Ruin - jest pięknie zaprojektowana i fachowo wykonana, a to wszystko przysypane szczyptą kunsztownych detali.

5. Muzyka i efekty dźwiękowe

  Ścieżka dźwiękowa Portretu Ruin stanowi razem z oprawą wizualną mistrzowskie połączenie! Ona sama została napisana przez dwóch kompozytorów - wspaniałą Michiru Yamane i znanego w Japonii Yuzo Koshiro, który w branży gier może się pochwalić niemałymi osiągnięciami. Jakby na to nie patrzeć sama Pani Yamane określiła go mianem „legendarnego kompozytora”. Mi pozostaje jedynie powiedzieć, że oboje spisali się znakomicie! Nie jest to wprawdzie ścieżka dźwiękowa pokroju Symfonii Nocy, którą to doskonale słucha się nawet poza grą (głównie za sprawą ograniczeń konsolki), ale i tak spełnia ona swoje podstawowe zadanie po prostu perfekcyjnie - tworzy duszę każdej lokacji! W Portrecie Ruin nie ma pojęcia „muzyka, która nie pasuje do danego miejsca”, tutaj to ona kreuje ich klimat!

  Przejdźmy jednak do rzeczy, które da się opisać słowami. Jak zwykle oddano do naszej dyspozycji (oczywiście po odblokowaniu) Sound Mode, dzięki któremu możemy się zorientować, że ścieżka dźwiękowa jest trochę obszerniejsza niż w pozostałych częściach serii na przenośne konsolki. W jej skład wchodzi kilka świetnych remixów z różnych części serii oraz jeden utwór żywcem przeniesiony z Dawn of Sorrow. Warto wiedzieć, że za sprawą jednego z questów w nasze ręce trafia gramofon, dzięki któremu możemy odtwarzać znalezione lub kupione płyty. Jak to działa? „Uruchamiamy” interesujący nas utwór w trakcie gry i będzie nam on umilał zabawę aż do momentu, gdy podkład będzie musiał ulec zmianie (np. po opuszczeniu danego środowiska). Pomysł jest genialny w swej prostocie, niestety płyt jest raptem kilka, co sprawia, że całość nie pociąga na długo (choć na jednej z nich nagrany jest remix, którego poza Sound Mode nie odsłuchamy w inny sposób). Została jeszcze wisienka na torcie - po raz pierwszy w Castlevanii na przenośną konsolkę nagrano wszystkie głosy po Angielsku! Naprawdę miło słucha się przeciwników, czy bohaterów wymawiających kwestie w zrozumiałym języku (zwłaszcza, że można w ten sposób wyłapać parę smaczków). Szkoda jedynie, że nie zdecydowano się na nagranie w ten sam sposób dialogów. W trakcie zabawy można natrafić na kilka kwestii które udowadniają, że technicznie byłoby to w pełni możliwe. Są one nieco dłuższe, ale też w pełni zrozumiałe (choć osobiście polecam dobre słuchawki). Trudno... może następnym razem.

6. Grywalność

  Zbyt mocno rozpływam się w zachwycie, aby tutaj wystawić niską notę... i tak jest w istocie. Gra się naprawdę przyjemnie i bezproblemowo... choć, czy na pewno? Jeszcze przed premierą gry zaniepokoiły mnie słuchy, że jest ona niestabilna i często się zawiesza. Całe szczęście okazało się, że mowa o wersji pirackiej, ale niepokój pozostał. Niestety, gdy na liczniku miałem około czternastu godzin zabawy nagle grafika stanęła w miejscu, a muzyka leciała dalej. Zasmuciło mnie to niezmiernie, lecz do tej pory nie powtórzyło się to ani razu, a suma liczników ze wszystkich trybów gry sięga już dwóch dób! Tak więc, gdybym o tym wcześniej nie słyszał wziąłbym to za zwykły zbieg okoliczności. Z redaktorskiego obowiązku uspokajam osoby, które obawiały się z tego powodu kupna gry - moja wersja działa sprawnie i poza tą jednorazową usterką nie sprawia mi problemów.

  To niestety nie jedyny „drobiazg” psujący nieco samopoczucie gracza. Tym razem mowa o błędach w pisowni. Całe szczęście znalazłem tylko dwa, ale za jakie grzechy akurat w menu! W miejscu wyboru trybów gry jeden z nich „zdobi” imię pewnej postaci. Twórcy postanowili bowiem urozmaicić je o jedną dodatkową literę. Druga literówka także trafiła na imię, ale tym razem w menu ekwipunku. Pozostawię oba te przypadki bez komentarza... mam tylko nadzieję, że wersja europejska będzie ich już pozbawiona.

  Powyższe wpadki to jednak drobiazgi, które skwaszą minę jedynie największym malkontentom. Przejdźmy do rozgrywki. Zabawa jednoosobowa jest tak samo wciągająca jak zwykle. Ciekawe lokacje i przeciwnicy popychają nas do odkrywania kolejnych tajemnic zamku. Osoby lubujące się w zbieraniu różnych wirtualnych ciekawostek także będą wniebowzięte, zwłaszcza, że za sprawą „umiejętności” bohaterów system dusz z Dawn of Sorrow nie zaniknął całkowicie. Bardzo dużą rolę odgrywają tutaj także questy, które znacznie przedłużają i urozmaicają rozgrywkę. Czasem polegają one na znalezieniu konkretnego miejsca, innym razem na zabiciu odpowiedniej liczby potworów lub zdobyciu rzadkich przedmiotów (dlatego nie należy sprzedawać wszystkich egzemplarzy danej rzeczy). Weterani docenią też z pewnością kilka artefaktów pozwalających na ciekawe bojowe akrobacje, które są trudne do wykonania, ale znacznie urozmaicają walkę. Początkujący gracze z pewnością je zignorują, ale warto pamiętać o ich istnieniu. Całkowitym rozczarowaniem zaś jeżeli chodzi o grywalność jest niestety tryb wieloosobowy (o nim szczegółowo nieco niżej), całe szczęście ten nigdy nie odgrywał w serii znaczącej roli, więc nie obniża oceny.

7. Poziom zmian i nowych pomysłów

  Wbrew pozorom nowości jest całkiem sporo. Największą z nich jest zaś fakt, że tym razem przez całą przygodę kierujemy... duetem bohaterów! Rozwiązanie to przypomina po części znanych z poprzednich Castlevanii „pomagierów” - druga postać, kierowana przez własne AI, nie odstępuje nas na krok, atakuje, gdy ma taką możliwość i ogólnie zachowuje się w miarę inteligentnie. Jeżeli zajdzie sytuacja, w której nasz partner nie będzie mógł sobie poradzić wystarczy, że naciśniemy jeden przycisk i już walczymy sami. Naturalnie w każdej chwili możemy zmienić kierowaną przez siebie postać, a warto wiedzieć, że ma to spore znaczenie taktyczne. Jonathan jest dużo silniejszy od Charlotte tak więc to on przedstawia przeciwnikom argumenty za sprawą ciężkiego żelastwa. Ona natomiast specjalizuje się w atakach magicznych. Tak się bowiem składa, że istnieją w grze trzy rodzaje umiejętności. Jeden z nich to znane i lubiane bronie dodatkowe (Jonathan), drugi - czary (Charlotte), a trzeci - ataki specjalne (wykonywane przez obu bohaterów jednocześnie). Dwa pierwsze rodzaje umiejętności można znaleźć po drodze lub kupić (trzecie zazwyczaj pochowane są w trudnodostępnych miejscach). Oczywiście wiele z nich zdobywa się jedynie na konkretnych przeciwnikach, tak więc w pewnym stopniu zastępują znany z Dawn of Sorrow system dusz. Zwiększyło to także nieco znaczenie przedmiotów wypadających z przeciwników, nic więc dziwnego, że w końcu doczekaliśmy się np. okularów pozwalających zobaczyć procent szans na ich zdobycie. Należy też wiedzieć, że bronie dodatkowe wraz z użytkowaniem stają się coraz silniejsze, a po osiągnięciu perfekcji zmieniają nieco swój wygląd lub właściwości. Proces ten posuwa się do przodu za sprawą punktów dawanych przez przeciwników (inną ich liczbę w zależności od stwora) danej broni jeżeli choć raz zadamy im nią cios. Czary także mają swoją wyjątkową cechę - gdy kierując Charlotte przytrzymamy kombinację przycisków odpowiedzialną za wypowiadanie magicznej formuły nieco dłużej zwiększymy jej moc. Dwa podstawowe typy umiejętności mają to do siebie, że można ich używać nie zmieniając postaci. Kierując którąkolwiek z nich możemy jednym przyciskiem poprosić partnera, aby użył tej, którą ma akurat wyekwipowaną. Pozostały jeszcze ataki specjalne. W grze jest dziesięć takich pokazów fajerwerków graficznych. Każdej postaci możemy przypisać inny, przez co, aby móc stosować dwa na przemian, wcale nie musimy ciągle zaglądać do ekwipunku. Ten zaś został zaprojektowany naprawdę przejrzyście, podobnie zresztą jak cały system sterowania dwoma postaciami. Nikt, nawet początkujący gracz, nie powinien mieć problemów w trakcie zabawy. Tutaj twórcy nie zawiedli oczekiwań fanów.

  Biorąc pod uwagę kwestie natury fabularnej warto wiedzieć, że w końcu postanowiono odgrodzić grubym murem złe zakończenia od dobrych (prawdopodobnie ze względu na osoby, które z błogą nieświadomością kończyły główną linię fabularną zawsze na tych pierwszych). Tym razem, gdy pójdziemy po najmniejszej linii oporu ujrzymy tuż po finałowym dialogu napis „Game Over” zamiast napisów końcowych. Dobrym pomysłem jest także połączenie ze sobą legendarnego bata Belmontów z całą masą innych broni. Można takie posunięcie uzasadniać dwudziestą rocznicą powstania serii, ale nie ukrywam, że trochę brakowało mi takiego rozwiązania już wcześniej. Ciekawie wkomponowano w grę także kwestię wskazówek dotyczących tajemnic zamku. Tym razem mamy do nich dostęp przez cały czas - wystarczy w menu podręcznym wybrać opcję „Talk”, a bohaterowie swoimi krótkimi dialogami zapoznają nas z przydatnymi informacjami dotyczącymi rozgrywki.

  Wspomniany już przeze mnie powrót schowków w ścianach (które kryją nieraz unikatowe przedmioty, a nie są uwzględniane w liczniku procentowym przy mapach), czy Areny znanej z Circle of the Moon nie stanowi oczywiście wszystkich wartych wzmianki pomysłów. Dodano bowiem spis procentowy wszystkich przedmiotów w grze, co z pewnością zadowoli wszystkich „wirtualnych kolekcjonerów”. W końcu postanowiono też stworzyć klimatyczne menu główne, a tuż za nim wita nas aż sześć miejsc na rozpoczęcie nowej gry (przede wszystkim ze względu na ilość trybów dodatkowych, ale to i tak dobrze). Cieszy także, że wprowadzono możliwość edycji danych, które wprowadzamy rozpoczynając zabawę (nazwa profilu i graficzny emblemat wyświetlający się przed potyczką przez Internet). W trakcie samej rozgrywki zaś użyteczny okazuje się być kolor na jaki błyszczą przeciwnicy po trafieniu. Gdy zamiast czerwieni ujrzymy błękit oznacza to, że kreatura jest odporna na dany typ ataków. Co się zaś tyczy encyklopedii potworów to przywrócono do niej informację o ilości HP każdego stworzenia. O dziwo w Dawn of Sorrow twórcy zrezygnowali z tych danych. Całkiem nowym pomysłem jest natomiast wprowadzenie wskaźników, które możemy umieszczać na mapach, aby zaznaczyć sobie interesujące nas miejsca (trzy dla każdej z nich). Trochę tych drobiazgów jest, ale weterani na pewno najbardziej ucieszą się z rozbudowanego poziomu trudności „Hard”. Już wcześniej wspomniałem, że niektórzy przeciwnicy znacznie zyskali w nim na prędkości poruszania się lub umiejętnościach, ale to nie wszystko. Największą zmianą jest możliwość wyboru limitu poziomów doświadczenia, który będzie obowiązywał w trakcie zabawy - 50, 25 lub po prostu 1. Sprawia to, że dysponujemy aż trzema poziomami trudności w jednym. Gdy wybierzemy brak możliwości awansowania okazuje się, że jesteśmy zdani jedynie na dobry ekwipunek i własne umiejętności i choć miejscami gra przypomina spacerek to są też miejsca, w których wylewa na nas kubeł zimnej wody. Przydatne okazują się wtedy niebieskie i czerwone butle, które zwiększają nam kolejno maksymalne HP i MP (są one nieocenione także w trybach dodatkowych). Można je znaleźć lub dostać za konkretne questy choć należy pamiętać, że podobne „dopalacze” już nie raz się w serii pojawiały. Wszystkie te niuanse związane z poziomem trudności „Hard” bez wątpienia należy zaliczyć twórcom na plus (weterani w końcu mogą zaszaleć ;-)).

  Teraz może trochę nowinek technicznych. Nie można nie zauważyć, że tym razem znacznie bardziej przemyślano jak wykorzystać możliwości NDSa. Niby są to drobiazgi, ale na pewno satysfakcjonujące, gdy już się na nie natrafi. Jakie było moje zdziwienie, gdy zamykając konsolkę w trakcie gry usłyszałem... skrzypnięcie starych zawiasów! Podobnie jest podczas jej otwierania. Na tym się jednak nie kończy bowiem Portret Ruin pobiera także z systemu NDSa pewne dane, które wykorzystuje na swój sposób... ale ten będziecie musieli odkryć już sami :-). Warto też wiedzieć, że choć gra początkowo nie zdradza przejawów do nadmiernego wykorzystywania ekranu dotykowego (można nim wskazywać drogę partnerowi, ale jest to nieużyteczne i trudne w wykonaniu z jednoczesnym sterowaniem własną postacią) to jeden z trybów dodatkowych, który można odblokować po jej przejściu opiera się na nim już w całości. Jest to naprawdę duży plus dla twórców!

  Do omówienia pozostał jeszcze tryb multiplayer. Portret Ruin miał w końcu pokazać, że przy Castlevanii dobrze może bawić się nie tylko jedna osoba... niestety... pomimo szumnych zapowiedzi i ta część serii nie ma się czym pochwalić na tym polu. Do naszej dyspozycji oddano Shop Mode i Boss Rush Mode. Oba można rozegrać tak drogą radiową pomiędzy konsolkami, jak i przez Internet. Pierwszy z nich pozwala nam na wystawianie na sprzedaż posiadanych przez siebie przedmiotów. Najpierw, w trakcie zwykłej rozgrywki, za pomocą odpowiedniej opcji w sklepie Vincenta kompletujemy nasza ofertę spośród posiadanych przez nas dóbr, a następnie wybieramy tryb Shop Mode z menu głównego. Teraz następuje otwarcie naszego wirtualnego stoiska, co polega na połączeniu się z serwerem Nintendo i dobraniu przez niego maksymalnie czterech kupujących (naturalnie my także możemy odwiedzać inne sklepy, proces ich wyboru także jest wtedy w pełni zautomatyzowany). Następny krok to dobranie sobie przez nich wirtualnych odpowiedników (dostępne są cztery modele przeciwników z gry), a potem przeglądanie naszej oferty. Największy mankament wiąże się jednak z tym, że gdy wszyscy opuszczą sklep zostaje on zamknięty i musimy otwierać go na nowo. Jest to wyjątkowo zniechęcające do tego rozwiązania (choć możliwość zarobku kusi, a sprzedane przedmioty nie znikają z naszego ekwipunku!). Ostatecznie tryb ten przydać się może jedynie początkującym graczom, zdaje mi się bowiem, że każdy weteran serii bez problemów znajdzie i wszystkie przedmioty w grze i sposoby na szybkie zarobienie mnóstwa sztuk złota. Jest to jednak pomysł nowy, tak więc warty pochwały. Co się zaś tyczy grania z żywym partnerem w Boss Rush Mode to satysfakcjonować może on jedynie w przypadku trybu radiowego. To w nim właśnie mamy do wyboru wszystkie te opcje, które posiada jednoosobowa jego odmiana, jakość rozgrywki zależy jedynie od posiadanego przez kolegę ekwipunku i jego własnych umiejętności. Gdy próbujemy zabawić się przez Internet okazuje się już, że czekają nas poważne ograniczenia - do wyboru mamy tylko dwie podstawowe postacie (bez tych z trybów dodatkowych), a trzy kursy z wersji jednoosobowej zastąpione są całkiem innym, znacznie krótszym i mniej ciekawym. Jakby tego było mało jakość rozgrywki w znacznym stopniu zależy od tego, jakiego gracza wylosuje nam serwer... jak więc widzicie przyjemna zabawa wieloosobowa nadal pozostaje poza zasięgiem Castlevanii.

8. Długość

  Jak już wspomniałem główna linia fabularna nie odbiega od standardowych „od kilku do kilkunastu godzin”. Gra ma jednak w sobie tyle ciekawostek i sekretów, że każdy, kto zechce trafić na nie wszystkie spędzi przy niej dużo więcej czasu. Jej największą zaletą pod tym względem jest zaś dostosowywanie się do preferencji graczy. Mamy tutaj aż trzy znacznie się różniące tryby dodatkowe oraz bardzo rozbudowany poziom trudności „Hard”. Od biedy pozostaje jeszcze tryb multiplayer, ale nie dostarcza on tyle rozrywki co zabawa jednoosobowa. Tak więc biorąc pod uwagę tą mnogość opcji do Portretu Ruin można wielokrotnie wracać, zawsze wybierając taki styl gry, jaki nam na daną chwilę odpowiada - od rozluźniającego wymachiwania wskaźnikiem, po wymagające starcia z każdym napotkanym przeciwnikiem.

---

Recenzja nie została przystosowana do nowego systemu oceniania

-/10

---

Podsumowanie

  Portret Ruin w pełni zasługuje na miano gry, która ukoronowała dwudziestolecie Castlevanii. Jedyną jej wadą jest mało rozbudowany multiplayer, który z pewnością nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Ten drobny mankament jest jednak niemal w całości przysłonięty przez to co tak bardzo kochamy w zamkowej serii - esencję kunsztu twórców z Konami, czyli ciekawą fabułę, piękną oprawę audiowizualną i niesamowity klimat. To nie tylko dobra Castlevania, ale też wspaniała gra w ogóle.

Informacje dodatkowe
	UWAGA! Wszystkie poniższe informacje proszę traktować jako potencjalnie zdradzające sekrety gry! Jeżeli nie ukończyliście części serii, której one dotyczą to przeglądacie je na własną odpowiedzialność!
	ZAMEK
	Mapa zamku Przedmioty w zamku Mapy obrazów

Recenzje
	Poniższe adresy pomogą Wam poznać opinie różnych osób na temat tej części serii. Jeżeli znacie inne warte przeczytania recenzje dajcie mi znać, a z chęcią umieszczę je na tej liście. Pamiętajcie, że teksty te mogą (aczkolwiek nie powinny) zawierać spoilery!
	OPINIE ZZA MURÓW
	www.ign.com
	Język: Angielski	Ocena: 8,9/10
	www.gamespot.com
	Język: Angielski	Ocena: 8,3/10