Castlevania: Order of Ecclesia
Recenzja CastleKeepera


  Zdarzało się już nie raz, że na daną platformę Castlevania ukazywała się w formie trylogii, ogłoszenie prac nad trzecią częścią na Nintendo DS nie było więc wśród fanów szczególną niespodzianką. Był jednak jeden problem – duże oczekiwania. Czego bowiem nie powiedzieć o dwóch poprzedniczkach, nie można było nie wziąć pod uwagę, że to solidnie wykonane gry, przy których można wspaniale spędzić długie godziny. Czy twórcom udało się przeskoczyć ustawioną przez siebie poprzeczkę?

Zły Burek! Wypluj pana!

Myjnia ekspresowa u Rusałki

Shanoa wiedziała, że ponosi ryzyko,...

  … ale tłumaczyła je sobie dobrem ogółu. Chciała, aby ludzie mogli wieść spokojne życia nie bojąc się mroku i jego „dzieci”. Był początek XIX wieku, a odkąd klan Belmontów w niewyjaśnionych okolicznościach „zniknął”, wpadnięto w panikę – nie było nikogo, kto mógłby stawić czoła księciu ciemności – Draculi, w razie, gdyby ponownie pojawił się na tym padole. Zaczęły powstawać kolejne organizacje, których nadrzędnym celem było stworzenie broni idealnej, będącej w stanie podołać temu zadaniu. Udało się to tylko jednej z nich – Zakonowi Eklezji.

  Barlowe - człowiek będący głową zakonu, zgłębił niesamowitą sztukę kontroli nad Glifami. Owe znaki, będące na wpół fizycznym uosobieniem magicznej mocy drzemiącej w otaczającym nas świecie, stanowiły idealny oręż przeciwko zagrażającym ludzkości monstrom z piekła rodem. Wśród Glifów znajdował się także taki, który był w stanie równać się mocy samego Draculi – Dominus, Glif ostateczny.

  Rytuał miał się zacząć lada chwila. Shanoa zmierzała w stronę głównej sali. Czuła lekkie podekscytowanie, choć wyzbyła się już wszelkich wątpliwości. Powiedziała to jasno Albusowi – uczniowi Barlowe'a, tuż przed chwilą, gdy spotkała go przy wejściu do siedziby zakonu. Co mu się nagle stało? Gdy dowiedział się, że to ona ma zostać „nosicielką” wpadł we wściekłość! Nie było jednak czasu, aby się nad tym zastanawiać - Dominus czeka... a ona wiedziała, że to moc tak potężna, że być może nie będzie w stanie nad nią zapanować... choć była jedyną, która mogła ją posiąść...

Teraz to jej nawet Potter nie podskoczy

Nowy styl graficzny w rysunkach postaci to kawał świetnej roboty!

Nie wszystko idzie zgodnie z planem,...

  ... pojawia się Albus i drastycznie przerywa rytuał. Następnie żegna ozięble Barlowe'a i opuszcza Eklezję. Shanoa przeżywa, jednak płaci za to ogromną cenę – znikają wszelkie jej wspomnienia i emocje, pozostawiając jej jedynie jedną rzecz w życiu – cel. Ten zostanie jej szybko narzucony przez samą głowę zakonu – odzyskać Dominusa... za wszelką cenę...

  Historia nigdy nie była w Castlevaniach najważniejszą częścią zabawy, jednak twórcy tym razem nie wysilili się zbyt mocno - mamy tu co prawda ciekawych bohaterów i niezły początek, jednak dalej historia toczy się dość przewidywalnie. Samych wstawek fabularnych także jest dość niewiele, całe szczęście każda z nich została solidnie przemyślana, a dialogi – ciekawie napisane. Nie zabrakło także różnych zakończeń, choć i tutaj można dojść do wniosku, że zabrakło twórcom inwencji.

  „Boli” także jeden pomysł – co z tego, że główną bohaterką uczyniono postać kobiecą (co w serii wydarzyło się do tej pory tylko raz), skoro pozbawiona pamięci i uczuć Shanoa zachowuje się w trakcie rozmów z postaciami drugoplanowymi jak potrafiący mówić słup soli (a mamy tutaj z kim rozmawiać, o czym za chwilę). Nie można jednak zaprzeczyć, że jest to jeden z elementów, który nadaje fabule nieco smutnego, a nawet gorzkiego wyrazu. Zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę ładnie wykonane i napisane zakończenie zamykające historię.

Przestraszył się, bo myślał, że to jego chce uściskać

Wypadałoby ci w końcu wyczyścić akwarium

Oddech Transylwanii,...

  ... pełen przestrzeni, pełen wspomnień. Twórcy postanowili jeszcze bardziej poszerzyć pomysł z Portrait od Ruin, udostępniając nam zamiast światów z magicznych portretów transylwańskie przestrzenie. Bazą wypadową naszej wędrówki będzie zaś niewielka wioska, do której trafimy niedługo po rozpoczęciu zabawy (a nie baza zakonu, jak można by podejrzewać). Nie bez powodu cała ta koncepcja przywodzi na myśl wiekową Simon's Quest (także Curse of Darkness, choć w niewielkim stopniu - ze względu na różnice w mechanice obu gier). Pościg za Albusem przez całą Transylwanię miał, poprzez powrót do pomysłów z owej części, wnieść do serii rześki powiew świeżości. Prawda o poziomie ich realizacji jest już jednak nieco brutalna... przynajmniej z mojego punktu widzenia...

  Z zapowiedzi wynikało, że zwiedzimy ponad dwadzieścia różnych miejsc. Jest to prawda, ale mocno nagięta (akapit niżej wyjaśnię dlaczego). Odłóżmy więc marketingowe hasła i spójrzmy trzeźwo na sytuację – dysponujemy sporą ilością lokacji. Wśród nich są dużo większe od pozostałych, jak górskie ścieżki i jaskinie czy wspaniałe dna zbiorników wodnych, ale napotkamy także typowe „zapchajdziury”, jak las lub bagna, które stanowią krótkie, czasem lekko urozmaicone odcinki bezdroży. Ogólnie rzecz biorąc – lokacje są raczej niewielkich rozmiarów. Można to uzasadniać zdrowym rozsądkiem, próbą urzeczywistnienia tych miejsc. Trudno bowiem oczekiwać np. od dworków czy innych opuszczonych budynków, aby w tak dzikim terenie były pokaźnych rozmiarów. Efekt finalny jest jednak taki, że na początku gry nie można pozbyć się lekkiego rozczarowania – mapa Transylwanii, którą dysponujemy, zapełnia się wyjątkowo szybko.

  Myślę, że nie stanie się nic złego, jeśli „zdradzę”, że w grze znajduje się zamek Draculi. To właśnie po trafieniu do niego wszystko zmienia się diametralnie. Rozmiarami góruje on nad pozostałymi lokacjami w takim stopniu, że prawdopodobnie jest to w pełni świadome posunięcie twórców. Jest to także jedyna lokacja, w której wyróżnia się mniejsze „kawałki” pod osobnymi nazwami. Dopiero, gdy weźmiemy je pod uwagę, uzyskujemy liczbę lokacji, która zgadza się z zapowiedziami, o których była wcześniej mowa.

  Osobiście zamek wydał mi się także najbardziej spójną pod względem designu lokacją w grze. W kwestii oprawy także nie mam mu prawie nic do zarzucenia (to „prawie” wstawiłem za wieżę zegarową, w której tło nieraz mocno „daje po oczach”). Poza jego murami sytuacja jest już niestety nieco nierówna. Nie wszystkie miejsca trzymają ten sam poziom designu, np. więzienie na wyspie – ma kilka fajnych pomysłów, jak śledzące nas światła czy pułapki w piwnicach, ale wygląd wnętrza budynku znacznie odbiega od przyjętego w grze standardu. Jakby tego było mało - niestety większość lokacji na otwartej przestrzeni jest dość... „zwyczajna” - nie wyróżnia się niczym specjalnym, brakuje tu nieco detalu. Owszem – gdzieniegdzie jest klimatyczna mgiełka, uschnięte drzewa w tle itp., ale nieraz trudno jest pozbyć się pod tym względem wrażenia niedosytu.

Głową tego nie przebijesz... nawet nie próbuj

Kochanie, wróciłam!

Uroki miejskiego życia,...

  ... a może raczej – małomiejskiego. Wspomniałem już wcześniej, że naszą bazą wypadową będzie niewielka wioska. Jest to na tyle ważne miejsce, że warto przyjrzeć mu się nieco bliżej. Gdy znajdziemy się w nim po raz pierwszy będzie prawie całkowicie wyludnione. Po uwolnieniu, spod wpływu dziwnego Glifu, założyciela osady, dowiemy się, że wszyscy jej mieszkańcy zostali porwani przez Albusa. Co knuje uczeń Barlowe'a? Jedynym sposobem na rozszyfrowanie tej zagadki jest ruszenie osadnikom na pomoc. Ci zaś zostali uwięzieni w najróżniejszych zakamarkach lokacji, nieraz niedostępnych bez dokładniejszej eksploracji terenu. Uwolnienie każdej takiej postaci sprawia, że wraca ona do miasteczka, my zaś mamy możliwość porozmawiania z nią i uzyskania pomniejszych zadań – questów, za których wykonanie dostajemy wszelakie nagrody, od przedmiotów po złoto. Same zadania zostały zaprojektowane dość ciekawie, choć ograniczają się przeważnie do zabijania potworów, znajdowania rzadkich przedmiotów czy wykonywania konkretnych czynności w odpowiednich miejscach. Stan wszystkich zadań możemy zaś obserwować w czytelnym i przejrzystym menu. Brzmi banalnie, ale w praktyce sprawdza się bardzo dobrze. W końcu w jakiej Castlevanii do tej pory mieliśmy okazję zrobić zdjęcie Cave Trollowi?

  Nazwałem wioskę bazą wypadową nie bez powodu - warto tutaj wracać z kilku powodów. Po pierwsze tuż obok wejścia znajduje się statua zapisu odnawiająca jednocześnie energię życiową. Jest tu także pojemnik, z którego możemy bez ograniczeń czerpać serduszka. Jest to o tyle ważne, że twórcy nie tylko zaserwowali nam nieco zwiększony poziom trudności, ale także poskąpili komnat zapisu i teleportów we wszystkich lokacjach, przez co eksploracja nowych miejsc stała się nieco uciążliwa. Dzięki temu jednak faktycznie zaczynamy traktować miasteczko jako ostoję spokoju, do której warto wracać kiedy tylko mamy taką okazję. Podróżowanie po mapie świata gry między już odwiedzonymi lokacjami jest zaś jedynie kwestią wyboru interesującego nas miejsca. Aby się do niej dostać musimy jednak znaleźć wyjście z obecnie zwiedzanej lokacji. Możemy także skorzystać z magicznego „biletu”, który automatycznie zabierze nas do osady. To w niej także znajdują się znane w serii wskazówki ułatwiające znalezienie rzadkich przedmiotów, tym razem zakamuflowano je jednak w tak nietypowy sposób, że sam dowiedziałem się o tym „po fakcie” – przyznaję się bez bicia.

  W tej części serii znacznie powiększono także rolę sklepu. W miasteczku właścicielem takiego przybytku jest Jacob, którego uwolnimy niedługo po pierwszym odwiedzeniu osady. Zaopatrywanie się u niego w ekwipunek i mikstury lecznicze czy odnawiające energię magiczną jest o tyle dobrym pomysłem, że twórcy nie są tym razem aż tak hojni „w terenie”, a spory poziom trudności i rzadkość komnat zapisu potrafi zajść za skórę. Poza tym questy zostały tym razem na stałe zintegrowane ze sklepem. Nie raz zdarzy się, że wykonanie konkretnego zadania nie da nam bezpośredniej korzyści, a jedynie powiększy asortyment Jacoba o wyrób osoby, której pomogliśmy w potrzebie. Może się to wydawać nieco dziwne, ale ma sens (wątpliwy pod względem fabularnym) – zapracowujemy sobie w ten sposób na unikatowy w grze ekwipunek. Część zdobytych na questach przedmiotów okazuje się potem nieoceniona przy eksploracji plansz w poszukiwaniu ukrytych pomieszczeń czy skrzyń, a są wśród nich i takie, bez których nie warto nawet zaczynać grać w tryb gry wieloosobowej!

Ani to mundur, ani tamto panny, więc o co chodzi?

O, drobniaki panu wypadły

Walka z systemem,...

  ... a raczej z przeciwnikami - za jego pomocą. Muszę szczerze przyznać, że jestem bardzo zadowolony z tego, co udało się twórcom osiągnąć pod tym względem w Order of Ecclesia. Pomysł jest prosty – tak, jak już nieraz wcześniej bywało, konkretni przeciwnicy posiadają umiejętności, które przy odrobinie szczęścia jesteśmy w stanie przejąć. Tym razem są to Glify, które bohaterka dosłownie „pochłania” we własne ciało. Tatuaże Shanoa'y na plecach i ramionach pozwalają jej kontrolować pozyskaną w ten sposób moc. Dla nas oznacza to tyle, że możemy wyekwipować na każdy z tych punktów osobny Glif. Umieszczane na plecach wybierane są z osobnego menu i uruchamiane przyciskiem „R”, podczas gdy do obu rąk możemy przypisać tą samą umiejętność (np. materializowanie się rapierów czy mieczy) i używać ich na przemian za pomocą dwóch odpowiadających im przycisków, co zwiększa szybkość ataków. Mamy także możliwość używania zużywających serduszka ataków specjalnych (tzw. Unii), które składają się z Glifów konkretnych rodzajów na obu rękach. Możemy np. zaatakować olbrzymim mieczem mając wyekwipowane dwa Glify tego rodzaju, ale są także Unie składające się z różniących się od siebie kategorii, np. łącząc młot z żywiołem ziemi uzyskamy jego kamienną wersję. Sprawowanie kontroli nad Glifami ułatwia zaś możliwość wyekwipowania aż trzech ich „zestawów”, między którymi można się przełączać w samym środku akcji.

  Pewnego rodzaju nowością w serii jest także wprowadzenie punktów, które dostaje dany rodzaj Glifów za każdym razem, gdy zabijamy jakiegoś przeciwnika. Mówiąc wprost – tym ich więcej, tym potężniejsze obrażenia zadają owe ataki. Z pewnością zainteresuje to osoby lubiące „masterować” save'y – rozpoczęcie nowej gry na tym samym profilu czyści statystyki naszej postaci, ale... z wyjątkiem owych punktów! Te same osoby ucieszą się pewnie także z pewnego „ciekawego” limitu poziomów w dostępnym po przejściu gry trybie Hard. Owy limit pojawi się jednak dopiero po ukończeniu Harda z wyłączonym awansowaniem lub po podłączeniu naszego Nintendo DS z grą do konsoli Wii z uruchomioną Castlevanią: Judgment (obie zyskują wtedy pewne drobne dodatki).

  Jako że wszystkie ataki naszej bohaterki nie są materialne w pełnym tego słowa znaczeniu, pochłaniają one naszą energię magiczną. Ta całe szczęście odnawia się przy odrobinie spokoju wyjątkowo szybko. System ten jest dobrze przemyślany i zbalansowany. Według mnie - jeden z fajniejszych w serii. Niektóre Glify prawie nie mają ograniczeń co do szybkości zadawanych ciosów – wtedy wszystko zależy wyłącznie od szybkości naszych palców! Frajda to niesłychana! Poza tym twórcy widocznie poszli w jakość, a nie ilość – Glifów nie jest znowu tak wiele, ale za to każdy z nich faktycznie można uznać za przydatny (to już jednak kwestia preferencji każdego Gracza).

  W kwestii przeciwników nie zdziwię Was zapewne, pisząc, że wielu z nich to staży znajomi przeniesieni bez zmian lub z drobnym liftingiem z poprzednich części serii. Potwory odpowiednio dobrano do lokacji i trudno się tutaj do czegoś przyczepić. Spodobały mi się za to nowe wersje niektórych kreatur, jak np. Final Guarda (tutaj – Final Knight). Twórcy postarali się za to wyraźnie pod względem bossów. Każdy z nich jest ciekawie zaprojektowany, a walka z niektórymi to prawdziwe wyzwanie. Nie przypominam sobie Castlevanii, w której przed większością tych najważniejszych przeciwników byłem zmuszony dokładnie przemyśleć wyekwipowaną broń, a nieraz także strategię – po początkowych niepowodzeniach! Naturalnie i tutaj zdarzają się drobne wyjątki, jednak w ogólnym rozrachunku bossowie, jak i bestiariusz w ogóle, stoją na bardzo wysokim poziomie. Jedynie ostatnia walka, jak na „taniec” Shanoa'y z panem ciemności, mogłaby być nieco bardziej efektowna... ale to już czepianie się na siłę – nie da się jej bowiem odmówić wyjątkowego uroku. W kwestii przeciwników wprowadzono także pewną ciekawostkę, która z pewnością zainteresuje wyjadaczy – za pokonanie bossa bez uszczerbku na zdrowiu bohaterki, dostajemy pamiątkowy medal, inny dla każdego z nich.

Nie zadzieraj...

... z Iron Maiden!

Widokówki z Transylwanii...

  ... mogłyby się sprzedawać całkiem nieźle, gdyby nie mały „detal” - oprawa gry jest nierówna! I to nie tylko graficzna! Niestety jest to największa, nie licząc kilku wspomnianych wpadek z lokacjami, bolączka Order of Ecclesia. Wspominałem już o tym opisując design poziomów – niektóre wyglądają wspaniale, zwłaszcza te wewnątrz zamku Draculi, ale nie brakuje też monotonnych i mało ciekawych (tutaj góruje kilka miejsc na otwartym terenie). Na tym całe szczęście kwestia grafiki się nie kończy. Zapowiadana od dawna zmiana stylu rysunków postaci (wyświetlanych np. podczas rozmów) wyszła grze zdecydowanie na dobre. Wszystkie wyglądają wzorowo, a intro wykorzystujące ten sam design jest klimatyczne i dynamiczne zarazem. Ogólnie rzecz biorąc, nie da się zaprzeczyć, że Order of Ecclesia znacznie różni się pod tym względem od swoich dwóch poprzedniczek na Nintendo DS – nowy styl nie przypomina już zwykłego anime. Tym razem jest pod tym względem znacznie mroczniej i ciekawiej.

  Niestety muzyka także nie trzyma równego poziomu. Ten element gry oddano pod opiekę słynnej Michiru Yamane, towarzyszył jej zaś Yasuhiro Ichihashi. Wydawać by się więc mogło, że o wizytówkę serii można być w zupełności spokojnym, okazało się jednak, że bogaty w utwory soundtrack zawiera wiele pozycji przeciętnych, a niekiedy wręcz męczących „na dłuższą metę” (jak np. „Tragedy's Pulse”... od czasów Harmony of Dissonance po raz pierwszy przy Castlevanii miałem ochotę wyłączyć muzykę). Całe szczęście takich przypadków nie jest znowu tak wiele, pozostałe w większości są już godne polecenia. Do najbardziej zapadających w pamięć zalicza się bez wątpienia motyw przewodni gry, który został tu wykorzystany więcej niż jeden raz. Ciekawie prezentuje się także eksperyment w postaci muzyki z prologu, który do tego jest w całości czytany przez lektora! W soundtracku ilość remake'ów jest niewielka, ale jeden z nich, konkretniej z Castlevania Chronicles – „Tower of Dolls”, w wieży zegarowej, prezentuje się wyjątkowo okazale. Fani pierwszej części serii także dostali od twórców mały prezent muzyczny, choć z remake'ami nie ma on już nic wspólnego.

  W przypadku efektów dźwiękowych nie mam żadnych uwag. Nie mogę jednak po raz trzeci nie zwrócić krytycznej uwagi na słabą jakość kompresji muzyki i intra. Czy naprawdę zainwestowanie w pojemniejszy cartridge było poza zasięgiem wydawcy? Szczerze wątpię, a jestem pewien, że niejeden fan doceniłby lepszej jakości utwory czy intro, w trakcie którego podkład muzyczny nie powoduje trzeszczenia głośniczków (a nawet słuchawek!). Jako ciekawostkę dodam, że OST do Portrait of Ruin zawierał drugą płytę z tymi samymi utworami... lepszej jakości. Konami – nie lepiej było postarać się umieścić je w grze, niż wydawać pieniądze na drugi krążek?

Skarb zabrałeś i jeszcześ na topór łasy!?

Moja większa, a teraz fruwaj stąd!

Do biegu... Gotowi...

  ... Start! Na koniec zostawiłem małą niespodziankę. Nie będę Was trzymał w niepewności – tryb gry wieloosobowej w Order of Ecclesia... może się podobać! Nadal jest skromny, mało rozbudowany, ale nawet z moim, mocno tym razem negatywnym, podejściem udało mi się nieźle przy nim bawić. Do naszej dyspozycji oddano dwa tryby – znany z PoR sklep oraz... wyścig.

  Sklep został nieco zmodyfikowany względem oryginału. Niestety nadal nie można otworzyć go np. na noc. Łączymy się z istniejącą sesją lub ją tworzymy. Tym razem naszymi awatarami są... koty - mamy do wyboru cztery umaszczenia. Ważniejszą zmianą jest jednak zrezygnowanie z jednej „lady” zakładającego. W tym przypadku do dyspozycji zalogowanych do sesji oddawana jest niewielka uliczka ze sklepikami każdego z nich. Sprzedawane przez nas przedmioty wybieramy w przybytku Jacoba podczas gry, ale warto pamiętać, że nie dotyczy to wszystkich dóbr. Niemniej cały ten tryb to jedynie dodatek, który potrafi być przydatny głównie wtedy, gdy nie zależy Wam na szukaniu wszystkich sekretów gry samodzielnie – w sam raz dla osób, które nie są hardcore'owymi fanami.

  Idea wyścigu natomiast jest banalnie prosta, a przy tym nie powtarza błędu Boss Rush Mode z PoR. Tam należało współpracować, aby przeżyć do końca krótkiego toru z przeciwnikami. Tryb nie tylko był niesamowicie wręcz okrojony względem wersji jednoosobowej, ale także granie w niego z obcymi osobami kończyło się szybką i bolesną śmiercią bohaterów – dzielenie wspólnego paska energii wymuszało współpracę i sporą znajomość trasy, czego od przypadkowo wylosowanych osób nie dało się wymagać. Tym razem słusznie postawiono na współzawodnictwo.

  W singlu wystarczy wybrać jeden z trzech torów. W multi mamy jeszcze opcję losową, następnie zaś gra przydziela nam automatycznie rywala (co niestety trwa strasznie długo), który podjął tą samą decyzję i dopiero wtedy zaczyna się zabawa. Trasy są krótkie, panoszą się po nich potwory, a gdzieniegdzie można się natknąć na „power-upy” o różnych efektach. Nasza głowa nie w tym, aby być pierwszym na mecie (ponieważ np. osoba wlekąca się z tyłu może zostać popchnięta dalej przez ścianę energii), ale aby zdobyć jak najwięcej punktów. Punktowane jest zdrowie (każdy zaczyna z taką samą ilością, przechodzi jedynie ekwipunek i niektóre informacje z wybranego profilu), uzyskany czas i pokonani przeciwnicy. Do tego zostajemy nagrodzeni przyznawanym przez grę bonusem.

  Twórcy dotrzymali obietnicy i zamieścili w grze mini-statystykę. Pod nazwą naszego profilu wyświetla się widoczna dla obu Graczy notka o ilości zwycięstw i punktach uzyskanych we wszystkich wyścigach (niestety musimy być połączeni z Internetem, aby ją zobaczyć). Pomysł prosty, a jakże motywujący! Do tego od razu widzimy z jak mocno zaprawionym w bojach mamy okazję się mierzyć. Gra się też o tyle przyjemnie, że partyjki są krótkie, a po każdej z nich można ponowić wyścig, jeżeli tylko obie strony sobie tego życzą.

  Może brzmi to nieprawdopodobnie, ale zabawa w wyścigi jest bardzo przyjemna! Choć sukces zależy głównie od wyćwiczenia trasy i posiadanego ekwipunku, to zawsze wkrada się tutaj pewna losowość. Do tego niezależnie od poziomu naszego rywala bawić możemy się całkiem nieźle – wygrywając z łatwością lub wręcz przeciwnie – walczyć z zawodowcem o każdy punkt (najczęściej w grę wchodzą wtedy pokonane stwory i ilość zachowanej energii, czasem opłaca się jednak zostawić „co nieco” za sobą). Największym minusem jest konieczność czekania na kolejnych „chętnych” (wina Nintendo, a więc dostawcy technologii?), ale można także grać z posiadającym konsolkę kolegą, który znajduje się w zasięgu fal radiowych DS-a.

Cannonball!

„Cierpi kraj na niedostatek morskich opowieści!”

Ogólne wrażenie...

  ... jest jak najbardziej pozytywne. Ale... no właśnie - mogło być lepiej. Gra posiada wszystko to, co posiadać powinna, łącznie z trwającą standardowe „od kilku do kilkunastu godzin” rozgrywką (dla fanów będzie to jak zwykle ze dwa razy tyle), trybem Boss Rush Mode (podzielonym na dwie części), wyższym poziomem trudności (z limitami levelu postaci) i dodatkowym trybem, w którym kierujemy dzierżącym broń palną Albusem (niestety brak tu wstawek fabularnych). Jest także kilka ciekawostek do odkrycia na samej mapie świata gry, nie brakuje również rzadkich przedmiotów i ciekawych sekretów. Niestety to, co miało być główną atrakcją, a więc podróżowanie po całej Transylwanii, zostało wykonane tak, jakby twórcom zabrakło czasu (np. na przygotowanie większych i bardziej urozmaiconych lokacji). Do tego pomyśleć, że poprzedniczka aż tak obfitowała w tryby dodatkowe... tutaj panuje pod tym względem wręcz posucha!

  To był ładny skok Konami, wielu z nas z pewnością będzie go miło wspominać, ale... strąciliście poprzeczkę, dlatego trochę pokręcić nosami jednak musimy. Zagrać warto, ale chyba najwyższa pora na next-gen...


Na plus

• prosta, nieco przewidywalna, ale przy tym smutna historia;
• odświeżenie pomysłu z podróżowaniem przez Transylwanię;
• questy – ich mechanika i otoczka;
• zwiększenie roli sklepu;
• dobrze zrealizowana idea wioski jako bazy wypadowej;
• przemyślany i zbalansowany system;
• punkty zwiększające na stałe siłę danego rodzaju Glifów;
• odblokowanie drobnych bonusów po podłączeniu do Castlevania: Judgment na Wii;
• w większości wspaniali, wymagający bossowie;
• pamiątkowe medale za pokonywanie bossów bez utraty energii życiowej;
• gra jest nieco trudniejsza, choć nie każdemu musi się to podobać;
• nowy styl obrazków postaci wyszedł grze na dobre – jest mroczniejszy i ciekawszy;
• jako dodatek – ciekawy muzyczny prezent dla fanów pierwszej części serii;
• poprawiony względem PoR tryb sklepu internetowego (wymiana przedmiotów);
• tryb wyścigu w multi „strzałem w dziesiątkę”!

Na minus

• niekorzystne wrażenie z powodu rozmiarów lokacji w pierwszej połowie gry;
• nierówny design poziomów i oprawy audiowizualnej w ogóle;
• rzadkość występowania komnat zapisu i teleportów potrafi być irytująca;
• ponownie słaba jakość kompresji intra („trzaski” w głośniczkach lub słuchawkach);
• muzyka mogłaby być w końcu w jakości używanej w niektórych zwiastunach;
• trzeba się połączyć z Internetem, aby zobaczyć swoją mini-statystykę;
• długie oczekiwanie na dobór Graczy w multi (wina Nintendo – dostawcy technologii?);
• gra wydaje się strasznie okrojona względem poprzedniczki na Nintendo DS.

---

Werdykt CastleKeepera:

8/10

---

Podsumowanie

  Order of Ecclesia to próba przywrócenia do życia idei towarzyszącej ponad 20 lat temu Simon's Quest. Powstała Castlevania nieco inna niż wszystkie, trudniejsza i ze specyficznym klimatem, ale jednocześnie sprawiająca wrażenie ubogiej w dodatki w porównaniu z wydaną wcześniej na tą samą platformę Portrait of Ruin. Czego bym jednak nie napisał – jest to świetna, wymagająca gra, która pomimo swoich wad i rzeczy, które twórcy mogli zrobić dużo lepiej, posiada rozgrywkę, która i tak ocieka miodem. Dla fanów pozycja obowiązkowa! Dla pozostałych – może być, choć początkującym bym jej nie polecił.

Szukasz porad, map, solucji? A może chcesz dowiedzieć się czegoś więcej?
Przejdź do kompendium wiedzy o Castlevania: Order of Ecclesia!

---

Źródła grafiki:

Logo - www.ign.com
Screeny - www.gamespot.com