Castlevania: Harmony of Dissonance

Data premiery: Czas akcji: Tłumaczenie nazwy: Platforma: Emulator:

2002 1748 Harmonia Dysonansu [Harmonia Sprzeczności] GBA VisualBoy Advance

1. Fabuła

  Fabuła gry zasługuje na uznanie. Od początku do końca trzyma w niepewności i motywuje do podążania dalej. Akcja dzieje się pięćdziesiąt lat po tym jak Simon Belmont pokonuje Draculę w Simon's Quest. Harmonia opowiada o następcy Belmont'ów - Justie'im, który wiedział, że kiedyś nadejdzie dzień, w którym będzie musiał stanąć naprzeciw złym mocom. Staje się to jednak całkiem niespodziewanie gdy pewnego dnia wraca z długiej podróży (mającej być dla niego treningiem) przyjaciel bohatera - Maxim Kischine. Jego ciało pokrywają liczne rany. Z trudem mówi kompanowi, że porwana została ich wspólna przyjaciółka z dzieciństwa - Lydie Erlanger. To właśnie próbując ją ochronić został dotkliwie zraniony... i stracił pamięć. Nie może sobie przypomnieć wydarzeń sprzed porwania ale wie gdzie zaprowadzono Lydie. Obaj udają się więc do wielkiego, ciemnego zamku. Bohaterowie jeszcze nie wiedzą do kogo on należy, ale Justie już przeczuwa niebezpieczeństwo. Cze jednak cała historia jest tak klarowna jak się na początku wydaje? Zapewniam, że nie :-). Początkowo znamy bohaterów i więź ich łączącą jedynie z prologu. Z czasem jednak sami dostrzegamy przyjaźń jaka łączy Maxim'a i Justie'ego. To na niej opiera się cała fabuła... a przede wszystkim na jej ocaleniu. Bardzo spodobał mi się także pomysł z rozwinięciem roli Kostuchy w całej opowieści. Drobne uwagi mam jedynie co do zakończeń. Wszystkie trzy są ciekawe (co interesujące - najgorsze z możliwych podpowiada nawet jak doprowadzić do najlepszego z nich... wystarczy tylko niewielka doza spostrzegawczości) ale niestety nie trzeba się zbytnio natrudzić by odkryć je w bardzo krótkim odstępie czasu. Tutaj twórcy mogli postawić przed graczami większe wyzwanie. Jest to jednak jedyny moja uwaga... niewielka zresztą.

2. Projekt zamku

  Zamek w tej części jest ciekawie opracowany, a co najważniejsze - ma dwie „warstwy”. Podobnie więc jak w Symphony of the Night odkryć można aż 200% mapy. Ciekawe pomysły na komnaty zostały wzbogacone niezgorszym wykonaniem (niestety, są nieliczne wyjątki). Byłoby jednak o wiele lepiej gdyby niektóre fragmenty korytarzy nie powtarzały się tak często (razi to jedynie w miejscach gdzie ilość szczegółów w tle nie jest taka duża i oglądanie ponownie takiego samego pomieszczenia trochę męczy). Brakuje też większej ilości tajnych pomieszczeń. Niewiele jest takich, do których dostanie się wymaga znalezienia odpowiedniej ściany bądź rozwiązania zagadki. Rozmieszczenie teleportów jest przemyślane głównie z myślą o przechodzeniu między „warstwami”. O istnieniu owych bohater dowiaduje się dopiero po pewnym czasie i wymusiło to na twórcach specjalne opracowanie mapy, które potrafi zniechęcić od podróżowania pieszo po zamku (duże pionowe przerwy między niektórymi częściami budowli). W ogólnym rozrachunku projekt zamku wypada nieźle, nawet na plus. Dobre i złe strony się równoważą dając ciekawą konstrukcję, która nie jest doskonała, ale dzięki możliwości podróżowania między „warstwami” (które znacznie się od siebie różnią stylistyką) sprawia całkiem sporo przyjemności ze zwiedzania.

3. Przeciwnicy

  Przeciwnicy wyglądają znajomo... ponieważ część z nich pochodzi z Symphony of the Night. A pozostali? Ciekawie opracowani i równie dobrze wykonani. Początkowo, gdy bohater nie dysponuje jeszcze tak potężnym sprzętem, walka z nimi jest dość trudna i wymaga stosowania uników (zalicza się to na plus) i broni dodatkowych (o czarach nie wspominając). To co rzuca się w oczy to bardzo duża ilość Boss'ów (podobnie jak w Symphony of the Night). Jedyny mankament się z tym wiążący to ich możliwości. Każdy z nich nie stanowi wielkiego zagrożenia jeżeli wyuczymy się kilku podstawowych technik ataku owych „twardzieli”. Po paru unikach jesteśmy więc w stanie bez problemu opracować kontratak. Wszystkich przeciwników w grze jest, dokładnie, stu. Wliczają się w tą liczbę tak Boss'owie jak i inni przeciwnicy, których spotkać możemy tylko raz w trakcie gry... wychodzi więc na to, że nie jest to aż tak dużo jak można by przypuszczać. W trakcie gry nie zwraca się jednak na to uwagi. Jest to tez pierwsza Castlevania, w której pojawił się tryb „Boss Rush”. Umożliwia on walkę z Boss'ami nawet po ukończeniu gry. Połączono go z tabelą wyników czasowych, ale brak możliwości ich podpisuje sprawia, że rywalizacja z samym sobą szybko staje się nudna. Przeciwnicy... na tym polu Harmony of Dissonance spisuje się bardzo dobrze... ale mogłoby być lepiej. Ocenę obniża nieco zbyt duża liczba „starych twarzy”.

4. Grafika

  Grafika jest specyficzna w tej części trylogii na GBA. Trudno to opisać ale, podobnie jak z muzyką, nie wszystkim może się ona podobać. Być może chodzi tutaj o zbyt jaskrawe kolory wymuszone przez... sytuację i fanów! Okazało się bowiem, że poprzednia część na GBA była zbyt ciemna. Nie było wtedy jeszcze podświetlenia w ekranikach GBA (które teraz są standardem w GBA SP) co powodowało, że granie w Circle of the Moon potrafiło być męczarnią. Teraz jednak, gdy gra bez podświetlenia wydaje się szaleństwem tamta szata graficzna i jej kolorystyka są o wiele bardziej przyciągające niż w Harmony of Dissonance (pomimo, że nie raz okazuje się, że ta pierwsza miała mniej szczegółów i gorszą animację). Mówi się trudno, taki był wymóg rynku. Patrząc jednak na plusy grafiki Harmonii... różnice graficzne między „warstwami” zamku są ciekawie pomyślane, ale część miejsc, poprzez małą ilość szczegółów zdaje się być jedynie „doklejona” do reszty. Animacje są ładne i nie odstają od standardów serii. Bohater pozostawia po sobie ślad w powietrzu, podobnie jak Alucard w Symphony of the Night, jednak ze względu na możliwości graficzne GBA nie jest on równie efektowny (ale też nie przeszkadza w grze). Efekty czarów robią jak najbardziej pozytywne wrażenie. Ogólnie rzecz biorąc oprawa graficzna jest bardziej niż dobra ale widać wyraźnie, że twórcy nie wykorzystali wszystkich możliwości konsolki.

5. Muzyka i efekty dźwiękowe

  Muzyka, podobnie jak inne elementy gry, jest nierówna. Jednym razem wpada w ucho i nie ma zamiaru wypadać drugim ;-), a innym... chce się jak najszybciej skończyć penetrowanie obszaru, aby zmienić podkład na inny. Jakby tego było mało jest w grze jeszcze muzyka... hmm... nazwijmy ją - wybitna. Została ona skomponowana przez Michiru Yamane, kompozytora Symphony of the Night i trzeba przyznać, że to od razu się rozpoznaje (najlepszy utwór moim zdaniem - „Vampire Killer”). Jakościowo muzyka wypada średnio. Już nawet nieco ubogie dźwięki z Circle of the Moon zdają się być niekiedy ładniejsze ze względu na lekkość brzmienia. Tutaj natomiast wszystko jest chropowate i początkowo trzeba się do tego przyzwyczaić... a nie jest to zbyt chwalebne dla ścieżki dźwiękowej. Jednym się spodoba (a i Ci mogą nie być zachwyceni ze wszystkich utworów), a innym nie... dlatego właśnie taka ocena.

6. Grywalność

  Grywalność stoi na bardzo wysokim poziomie. To się nie zmieniało w serii od lat ;-). Odkrywanie sekretów zamku sprawia wielką frajdę, walka z bardzo licznymi Boss'ami powoduje częste skoki adrenaliny, a fabuła wciąga od uruchomienia gry po raz pierwszy aż po zobaczenie najlepszego zakończenia... można by tak wymieniać bez końca. Nie mogło jednak zabraknąć drobnych mankamentów, które sprawiają, że owa sielanka nie jest aż tak słodka jak w niektórych innych grach serii (mają na to wpływ wszystkie elementy gry). Jest to jednak wielka łycha octu w beczce miodu i raczej nie powinna ona psuć miłego wspomnienia po całej uczcie... o ile da się radę ją przełknąć ;-).

7. Poziom zmian i nowych pomysłów

  Twórcy mieli ciężki orzech do zgryzienia. Wybrano ich do stworzenia tej gry głównie ze względu na poprzednie dokonanie - Symphony of the Night, która to po dziś dzień uważana jest za najlepszą część serii. Wszyscy liczyli więc na powtórkę sukcesu kuzyna z PSX. Twórcy nie mogli jednak stworzyć gry zbyt podobnej... sami przyznacie, że robienie dwa razy tego samego nie jest dobrym pomysłem. Pozmieniali więc to i owo. Grafikę uczynili jaśniejszą niż w Circle of the Moon (o czym napisałem już trochę wyżej). Następnym częściom Castlevanii twórcy zostawili natomiast takie ciekawostki jak korzystanie z ksiąg czarów i ich łączenie z bronią dodatkową (świetny pomysł). Przełączanie owych ksiąg jest proste i instynktowne co umila korzystanie z nich. Jak zwykle doszło kilka nowych straszydeł i pomysłów na komnaty zamku. Poza tym... nie widać w Harmony of Dissonance większej rewolucji... po prostu kolejna dobra Castlevania wykorzystująca elementy RPG.

8. Długość

  Jeżeli chodzi o długość gry to sytuacja jest dobra. Zdobywanie doświadczenia i korzystanie z niego w trakcie walki z Boss'ami potrafi wydłużyć znacznie zabawę. Podobnie sprawa ma się z eksperymentowaniem z ustawieniem przedmiotów (pancerzy, pierścieni itp.) w ekwipunku i z kombinacjami czarów. Trochę czasu zajmuje także dokładne zbadanie tajemnic zamku (wiążące się z odkryciem innych zakończeń). Po ukończeniu warstwy fabularnej można także uzupełniać księgę potworów (np. upuszczane przez nie przedmioty) oraz pobijać swoje rekordy czasowe w trybie Boss Rush. Wychodzi więc na to, że Harmony of Dissonance daje od kilku do kilkunastu godzin dobrej zabawy, a nie jest to wynik wyłaniający się powyżej średniej części serii wzbogaconych o elementy RPG i możliwością swobodnego chodzenia po zamku.

---

Recenzja nie została przystosowana do nowego systemu oceniania

-/10

---

Podsumowanie

  Harmony of Dissonance jest grą wciągającą, głównie za sprawą ciekawej fabuły. Posiada jednak zbyt wiele elementów, do których wielu graczy będzie musiało przywyknąć (głównie oprawa audiowizualna) co sprawia, że gra blednie na tle swoich poprzedników i następców.

Informacje dodatkowe
	UWAGA! Wszystkie poniższe informacje proszę traktować jako potencjalnie zdradzające sekrety gry! Jeżeli nie ukończyliście części serii, której one dotyczą to przeglądacie je na własną odpowiedzialność!
	FABUŁA
	Prolog i jego tłumaczenie
	ZAMEK
	Mapa zamku
	UMIEJĘTNOŚCI
	Relikty i relikwie
	EKWIPUNEK
	Bronie dodatkowe i księgi czarów

Recenzje
	Poniższe adresy pomogą Wam poznać opinie różnych osób na temat tej części serii. Jeżeli znacie inne warte przeczytania recenzje dajcie mi znać, a z chęcią umieszczę je na tej liście. Pamiętajcie, że teksty te mogą (aczkolwiek nie powinny) zawierać spoilery!
	OPINIE ZZA MURÓW
	www.ign.com
	Język: Angielski	Ocena: 9,2/10
	www.gamespot.com
	Język: Angielski	Ocena: 8,2/10
	www.emukouncik.xt.pl
	Język: Polski	Ocena: Brak
	gry.wp.pl
	Język: Polski	Ocena: 7,8/10