Castlevania: Curse of Darkness


  Pierwszą Castlevanię na PlayStation 2 - Lament of Innocence, wielu fanów przyjęło jako wielki krok w tył względem chociażby części serii na GameBoya Advance'a. Twórcy byli zmuszeni porządnie przemyśleć w jaki sposób wykorzystać moc stacjonarnej platformy podczas prac nad ewentualnym sequelem. Tak powstała Curse of Darkness - jedyna, poza LoI, Castlevania na PS2.

Miłość i zemsta

  Grę rozpoczyna intro, które sprawia dużo lepsze wrażenie, od tego z Lament of Innocence - jest bowiem dużo krótsze, a tło dla tekstu stanowi klimatyczna animacja. Podobnie jak poprzednio jest ono także czytane przez lektora. Scenki w trakcie rozgrywki zaś, wykonane wcześniej na silniku gry, zastąpiono tym razem prerenderowanymi filmami. Pozwoliło to twórcom umieścić w nich więcej scen akcji, choć zyskały na tym również zwykłe dialogi. Te nadal są w pełni dubbingowane i podobnie jak w LoI, tak i tutaj nie można się przyczepić do doboru aktorów, ani do odgrywanych przez nich kwestii.

  Akcja toczy się trzy lata od wydarzeń z Dracula's Curse na NES-a. Nowa w serii postać - Hector, który rzekomo kierował wtedy wojskami Draculi, wraca do Valachii, ścigając swojego niegdysiejszego kompana - Isaaca. Ten, w przeciwieństwie do głównego bohatera, był wierny swojemu panu aż do jego marnego końca, który przyszedł z rąk Trevora Belmonta i jego towarzyszy.

  Z początkowej rozmowy między Hectorem i Isaaciem dowiadujemy się, że obaj bohaterowie są jedynymi ludźmi, którym dane było zgłębić tajniki mrocznej sztuki wytwarzania służących im demonów. Hector zrzekł się co prawda tytułu Devil Forgemastera, jednak kipiąca w nim żądza zemsty za śmierć ukochanej zmusi go do ponownego wykorzystania mrocznych umiejętności.

  Z czasem opowieść zaczyna nabierać rumieńców. Wiele w tym zasługi ciekawych postaci. Jedną z nich jest niezwykle podobna do ukochanej Hectora Julia - wiedźma prowadząca w grze sklep. Spotkamy także Trevora Belmonta we własnej osobie, który z wiadomych powodów nie będzie początkowo nastawiony do nas zbyt przyjaźnie. Natkniemy się również na dwójkę tajemniczych jegomościów - mnicha Zeada i nienagannego dżentelmena Saint Germaina. Duet ten stanowi zdecydowanie najciekawszy element historii. Pierwszy wydaje się szukać arystokraty, podczas gdy ten, ciągle mu umykając, próbuje odwlec Hectora od dalszego pościgu za Isaaciem. Warto tutaj także dodać, że Saint Germaina nie jest postacią fikcyjną! Za życia krążyły jednak o nim na tyle niezwykłe plotki, że twórcy mieli mnóstwo doskonałego materiału do wykorzystania. Zdecydowanie nie stracili tej okazji.

Witajcie w domu rycerzu

  Twórcy wykonali dość ryzykowny krok - tym razem niemalże zupełnie zrezygnowali z elementów platformówki i skupili się na jak najlepszym zróżnicowaniu walki. Powstał w ten sposób rasowy „hack and slash”. Gra już od początku stara się nas zainteresować ciekawymi rozwiązaniami, ale, niczym dobry przedstawiciel gatunku, nie odsłania jednocześnie wszystkich kart - atrakcyjność stopniowo rośnie - z coraz nowszymi lokacjami, przeciwnikami i silniejszymi przedmiotami do naszej dyspozycji. Przy tym warto wspomnieć, że zrezygnowano z kontrowersyjnego „okna czasu rzeczywistego” z LoI, z którego trzeba było korzystać, aby używać w trakcie walki przedmiotów, a które nie pauzowało gry w trakcie przeglądania listy.

  W tej Castlevanii cały bojowy ekwipunek musimy wyrabiać sobie sami. Potrzebne do tego materiały znajdujemy podczas wędrówki lub po pokonywaniu konkretnych przeciwników. Praktycznie każdy z nich kryje przed nami jakiś nowy ich rodzaj, a tych jest naprawdę zatrzęsienie. Gdy tylko posiadamy odpowiednie materiały pojawia się pozycja w specjalnym menu, informująca, że istnieje możliwość wyrobienia czegoś nowego z siedmiu dostępnych kategorii - mieczy, toporów, włóczni, broni naręcznych (np. kastetów), broni specjalnych, hełmów i zbroi. W lepszych broniach składnikami nieraz są gorsze wyroby, tak więc praktycznie bez przerwy w ruch idą wszystkie posiadane przez nas materiały.

  Hector to prawdziwy mistrz walki bronią białą - w żadnej wcześniejszej trójwymiarowej Castlevanii nie znajdziecie tak bogatego zestawu animacji walki. Nie dość, że każda broń ma inne pole rażenia i prędkość zadawanych ciosów, to jeszcze naciskając z odpowiednią częstotliwością klawisz ataku powodujemy, że uruchamiają się kolejne sekwencje combosa. Każda broń ma ich konkretną ilość, a każdy „etap” ataku wygląda inaczej. Wszystkie poza ostatnim możemy także przerwać osobnym przyciskiem (Final Attack button), uaktywniając w ten sposób zakończenie serii ataków. Dodatkowo jest ono inne dla każdego „etapu”, z którego postanowiliśmy zakończyć combo. Wewnątrz każdego rodzaju broni są także takie, które zachowują się nieco inaczej od pozostałych. Łącznie do naszej dyspozycji oddano prawdziwe zatrzęsienie kombinacji.


Na ziemię i ręce na kark! Mam bat i nie zawaham się go użyć!
  Naturalnie są tutaj także znane z LoI efektowne uniki, czy bloki (w tym bloki „idealne”, czyli wykonane dokładnie w momencie ataku przeciwnika). Tak zróżnicowany system walki jest nie lada gratką dla lubiących finezyjne starcia, wyprzedzając przy tym o całe lata świetlne system ataków batem z LoI (który sam jest przecież całkiem ciekawy).

  Twórcy zaserwowali nam także liczne elementy humorystyczne, z czego jeden – mini-gra będąca klasycznym „celowniczkiem”, to prosta, choć zabawna odskocznia od broni białej. Zazwyczaj musimy wtedy, siadając za sterami obrotowego działa, zniszczyć obiekt, który blokuje nam drogę dalej. Mała rzecz a cieszy. A to nie koniec tego typu ciekawostek. Co powiecie na walkę z przeciwnikami za pomocą... szczotki do zamiatania podłóg?

Demon - zrób to sam

  Jak już wspomniałem, Hector zna sztukę tajemną, polegającą na tworzeniu demonów, które następnie są mu całkowicie posłuszne. Kontrolę nad tymi stworzeniami, nazwanymi tutaj Innocent Devils (I.D.), uczyniono jednym z kluczowych elementów gry. Przy okazji jest to bardzo rozwinięty pomysł „pomagierów”, który był już w różnym stopniu wykorzystywany w poprzednich częściach serii. W CoD podzielono ich na kilka kategorii, np. bojowych, latających czy „Wróżki”. Kontrolę nad każdym zyskujemy w odpowiednim momencie gry, po wejściu do magicznych pomieszczeń z „zamrożoną” w powietrzu statuą nowego rodzaju pomagiera. Hector z wykorzystaniem swojej mocy powołuje ją do życia i od tej pory możemy kazać stworzeniu towarzyszyć nam w podróży.

  O nasze I.D. dba Julia w swoim sklepie wśród górskich ścieżek. U niej możemy wymieniać je na inne (przy sobie możemy trzymać tylko ograniczoną ich ilość), ale nie tylko. Tak się bowiem składa, że od czasu do czasu walczący u naszego boku I.D. zniesie coś podobnego do jajka (tzw. Devil Shards). U Julii możemy je sprzedać lub przemienić w zupełnie nowe stworzenie (ich statystyki w pewnym stopniu zależą od poziomu doświadczenia jakim dysponował „rodzic”). W sklepie możemy również kupować potrzebne nam przedmioty, ale także sprzedać dowolną posiadaną przez nas rzecz, co jest bardzo użyteczne - w LoI mogliśmy spieniężyć jedynie wartościowe kamienie.

  Rozwój naszych I.D. daje o wiele więcej swobody twórczej od „crafcenia” broni. Każdy z nich wraz z nami zdobywa punkty doświadczenia, a w następstwie - kolejne poziomy. Nie to jest jednak najważniejsze. Rozwój I.D. zależy od tego, z jakiego rodzaju broni korzystaliśmy, gdy asystował nam w walce. Jeżeli np. walczyliśmy mieczami, to z niektórych przeciwników wypadać będą czerwone tzw. Evo kryształy. Ich kolor zależy naturalnie od rodzaju broni. Zdobycie odpowiedniej ilości danego koloru kryształów prowadzi naszego I.D. przez jego drzewo ewolucji. Każdy rodzaj I.D. ma własne takie, a odkrycie wszystkich jego gałęzi należy do Gracza. Tak więc chcąc poznać wszystkie możliwości jesteśmy zmuszeni trenować dany rodzaj I.D. kilka razy. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, aby „mieć je wszystkie” - w dowolnej formie, czy to finalnej czy przejściowej, możemy naszemu I.D. zablokować wchłanianie Evo kryształów, a co za tym idzie - jego dalszy rozwój.


Dobra Vivi - zmykaj, nim ktoś ze Square Enix cię zobaczy
  I.D. „działają” w całości na serduszkach. To one są ich energią życiową, one także są im potrzebne do używania specjalnych umiejętności. W obrębie każdej formy I.D. uczy się zupełnie innych, tak więc w niektórych przypadkach istnieje możliwość stworzenia tej samej formy finalnej posiadającej w rezultacie inny ich zestaw. Każdy rodzaj I.D. posiada także umiejętności, które są nam niezbędne do odkrywania mapy - łapiąc się latającego zalecimy na niedostępną wcześniej półkę skalną, a bojowy otworzy nam ciężką, metalową bramę. Całe szczęście mamy niemalże pełną kontrolę nad naszym pomagierem i jego umiejętnościami - przy pomocy „krzyżaka”. Możemy sami decydować kiedy użyć konkretnej zdolności, ale chcąc skupić się na walce możemy także kazać mu myśleć samodzielnie, w różnych trybach zachowań, jak agresywny czy defensywny.

  Z bardziej kosmetycznych detali - twórcy chcieli, abyśmy próbowali polubić swoje I.D. - mamy nawet możliwość nadania każdemu z nich imienia. Całe szczęście lista domyślnych jest dość rozbudowana, gdy zaś zechcemy użyć identycznego, to obok niego pojawi się odpowiedni przydomek („drugi”, „trzeci” itp.). W podobny sposób nadmieniane jest pokolenie danego I.D.

Przez pola, góry, lasy...

  Kolejną dużą zmianą w stosunku do LoI jest umiejscowienie akcji. Poprzednio całość działa się w jednej budowli, tym razem natomiast przez większość czasu podróżować będziemy pod gołym niebem. Swoją przygodę zaczniemy co prawda w niewielkich rozmiarów (biorąc pod uwagę standard serii) zamku, ale zaraz potem ruszymy w teren, aby odetchnąć nieco świeżym górskim powietrzem, pospacerować po lasach i jaskiniach czy zwiedzić przeklęty klasztor i zrujnowane akwedukty. Nie brakuje tutaj także opuszczonego miasto i wieży zegarowej, która w LoI była „wielkim nieobecnym”.

  Lokacji jest sporo, dysponujemy tutaj także niewielką mapą świata gry, ale trudno nie zauważyć, że niektóre miejsca są jednak o wiele... za duże. Być może jest to wina ich wewnętrznego zróżnicowania - nieraz poskładane są z kilku podobnych do siebie klocków, brakuje w nich większej ilości punktów charakterystycznych. Niestety w CoD rzuca się to w oczy jeszcze bardziej niż w LoI. Całe szczęście są od tej reguły chlubne wyjątki - w zwiedzanym na samym początku gry zamku nie można narzekać na brak zróżnicowania - dziedziniec, blanki, jaskinie w podziemiach, lochy, sale wewnątrz budowli - to wszystko w jednym miejscu. A zaraz potem dostajemy w nasze ręce okoliczne góry, w których co chwila brniemy przez niemalże identyczny przesmyk. Jest to niestety problem wielu lokacji. Niektóre z nich wręcz emanują nudą, jak np. opuszczone miasto, którego szare ulice przejadły mi się chyba najszybciej. Z tego też powodu eksploracja w CoD daje bardzo nierówną przyjemność - czasami wręcz nie można się oderwać od ekranu, innym zaś razem, głównie podczas długotrwałej gry, monotonia psuje połowę zabawy.

  Standardowo już do szybkiego podróżowania przez tak rozbudowane lokacje mamy teleporty. Jeden z nich znajduje się zaraz koło sklepu Julii. Oprócz tego mamy tutaj także magiczne bilety (znane z LoI) - jedne pozwalają nam teleportować się do sklepu, a drugie - do komnaty zapisu, w której użyliśmy opcji „przypisania” do biletu. Uzyskano w ten sposób wrażenie swobody, choć trudno oprzeć się wrażeniu, że teleportów i „zapisów” mogłoby być zdecydowanie więcej. Przeszkadza to jednak głównie wtedy, gdy na piechotę musimy wrócić się spory kawałek drogi - potrafi to trwać bardzo długo (choć loadingi między elementami lokacji nie są aż tak uciążliwe).

Bestie mroku

  Przeciwników, co widać po pierwszym rzucie oka na bestiariusz, jest o wiele więcej niż w skąpym pod tym względem LoI. Niestety nadal wielu z nich to coraz silniejsze wersje tych samych stworów, jednak nie da się nie zauważyć, że pojawiło się sporo nowych modeli (np. kościane smoki, kościani jeźdźcy czy nowe rodzaje gigantów). W CoD zaimplementowano także pewną nowość - każdy przeciwnik posiada przedmiot, który można od niego uzyskać jedynie poprzez tzw. kradzież. Jest to umiejętność, która przy okazji zachęca do korzystania z opcji namierzania konkretnego celu (a która to sama w sobie nie jest zbyt przyjemna, ani pożyteczna) - gdy okrąg wokół potwora stanie się fioletowy, musimy, znajdując się odpowiednio blisko, nacisnąć konkretny przycisk. Problem w tym, że tym dalej w las, tym trudniej odkryć moment, w którym przeciwnik odsłania przed nami szansę na odebranie przedmiotu. Niektóre monstra robią to w trakcie szarży, inne po powaleniu na ziemię, niemniej nieraz dowiedzenie się, co dany stwór trzyma „w rękawie”, okazuje się trudniejsze, niż się może początkowo wydawać.

  Grzechem byłoby nie wspomnieć o bossach - z przyjemnością oświadczam, że dawno nie pamiętam, aby któraś część serii tak usatysfakcjonowała mnie ich doborem - każdy z nich jest na swój sposób unikatowy, brak tu nadmiaru powielanych w nieskończoność znajomych twarzy. Do tego walka z każdym z nich to wspaniałe przeżycie, a w przypadku niektórych - wręcz niezapomniane (taka np. Wiwerna - klasa sama w sobie). Szkoda jedynie, że cała gra jest strasznie... prosta. Weterani nie będą mieli najmniejszych trudności z jej ukończeniem. Jeżeli jednak już tego dokonają i wciąż będą mieli ochotę na więcej, otworem stanie przed nimi nowy, trudniejszy tryb (a poza nim także możliwość ukończenia gry Trevorem Belmontem).

Doznania audiowizualne

  Aby zacząć od jaśniejszej strony - muzyka w CoD to prawdziwe cudo - ścieżka dźwiękowa wręcz pachnie świeżością - jeżeli znajdują się w niej nawiązania do poprzednich części, to są one subtelne i nie przyćmiewają nowych brzmień. Cały OST idealnie ze sobą współgra, pomimo że mamy tutaj do czynienia z muzyką spokojną i delikatną (piękne „Sarabande of Healing”), ale też szybką i mocną („Followers of Darkness -The Third-”), czy nawet ambientem („Catacombs of Grief and Sadness”). Trudno wymieniać konkretne przykłady wśród tylu perełek, ale do gustu bardzo przypadł mi motyw z wieży zegarowej - „Eneomaos Machine Tower”. To też chyba pierwsza Castlevania, w której jestem w pełni usatysfakcjonowany wszystkimi podkładami do walk z bossami, z genialnym „A Toccata into Blood Soaked Darkness” na czele. To bodajże najbardziej klimatyczny i porywający utwór związany z Draculą w historii serii!

  Wisienką na torcie jest natomiast utwór wokalny w wykonaniu tenora Russella Watsona - „True to Your Dreams” ze słowami C. Bucknalla i J. Briley'a. Muzykę, podobnie jak pozostałą część ścieżki dźwiękowej, skomponowała oczywiście Pani Michiru Yamane. Muszę stwierdzić, że jako całość OST z Curse of Darkness prezentuje się w moich oczach jako najpiękniejsza rzecz, jaką stworzyła dla serii od czasów Symfonii Nocy, o ile nie w ogóle! Tak różne kompozycje, a wciąż wszystkie tak samo pociągające i idealnie pasujące do siebie nawzajem - cudo!

  Grafika wypada na tle muzyki dużo bladziej. Przy tym ma się wrażenie, że jest nieco gorsza także wobec oprawy poprzedniczki na PS2. Być może wynika to z przejścia na bardziej otwarte miejsca akcji? Trudno powiedzieć - równie dobrze może to być tylko mylne wrażenie. Niemniej nie sposób już nie dostrzec takich „drobiazgów” jak słabe tekstury otoczenia. Same modele zaś prezentują się przyzwoicie. Całość urozmaicają wspomniane wcześniej prerenderowane filmiki - nie było takich w LoI, choć ich brak nie był tam zbyt odczuwalny. Tutaj natomiast gra wiele by bez nich straciła.

  Podobnie jak muzyka, tak i design w serii ma swoją ikonę, wręcz legendę. Mowa oczywiście o drugiej artystce - Pani Ayami Kojima'ie, której rysunki może nie pojawiają się w samej grze bezpośrednio, ale grzechem byłoby o nich tutaj nie wspomnieć. Na potrzeby CoD wykonała bowiem wiele wspaniałych prac, z czego dwa obrazy, wykonane charakterystyczną dla Autorki techniką, bez wahania można nazwać dziełami sztuki!


Powiedziałbym - „Nie trać głowy stary!”, ale to oklepany tekst...
Castlevanie w 3D są złe?

  Curse of Darkness jest wszystkim tym, czym nie było Lament of Innocence - grą długą, z bardzo rozległym, otwartym terenem działań, zróżnicowanym bestiariuszem i ogromnym ekwipunkiem. Co prawda poprzedniczka na PS2 mogła się pochwalić o wiele bardziej „castlevaniowym” klimatem, posiadała także skąpe, ale jednak, elementy platformówki, tutaj jednak gra zyskała zupełnie inny wymiar - to już pełnokrwista mieszanka RPG-a z „hack and slashem”. „Respią się moby”, „levelujemy”, szukamy „matsów”, „crafcimy” bronie, a to wszystko po to, aby z pomocą swoich specjalnie wyhodowanych I.D. pokonywać coraz trudniejsze przeszkody, samemu stając się coraz silniejszym. Wśród naszych pomagierów można się dopatrzyć np. „tankera” czy „healera” - wszystko na swoim miejscu.

  Niestety przełożenie nacisku ze skakania na „siekanie” sprawia, że fanom serii część ta może nie przypaść do gustu, ale z drugiej strony - nawet, jeżeli nie mieliście styczności z Castlevanią, a kochacie znajdować coraz to lepsze „itemy” i wypróbowywać je przeciwko coraz silniejszym „mobkom”, to zdecydowanie - jest to gra dla Was. Warto także zwrócić uwagę, że jest to jedna z najdłuższych Castlevanii w serii - samo jej ukończenie jest kwestią około dwudziestu godzin, a odkrycie wszystkich sekretów, wyhodowanie wszystkich I.D. czy „wycrafcenie” wszystkich broni do kolekcji, to już zupełnie inna historia. I choć fabuła, podobnie jak w przypadku LoI, posiada tylko jedno zakończenie, jest to opowieść, którą jak najbardziej warto poznać.


Na plus

• fabuła popychana do przodu przez atrakcyjne prerenderowane filmy;
• ciekawe, charakterystyczne postacie;
• znacznie wzbogacony system walki względem poprzedniczki na PS2;
• zrezygnowano z „okna czasu rzeczywistego”;
• system zdobywania materiałów i wytwarzania z nich nowego ekwipunku;
• możliwość spieniężania znajdowanych lub wyrabianych przedmiotów;
• sporo drobnych elementów humorystycznych;
• ciekawy system pomagierów i ich ewolucji;
• intuicyjna kontrola nad naszymi „podopiecznymi”;
• otwarty i olbrzymi teren działań;
• nowe modele monstrów i bardziej rozwinięty od tego z LoI bestiariusz;
• możliwość „kradzieży” rzadkich przedmiotów i materiałów od przeciwników;
• świetny „zestaw” bossów;
• ładna, choć sprawiająca wrażenie gorszej od tej z LoI, grafika;
• genialna ścieżka dźwiękowa;
• duet artystek - Ayami Kojima i Michiru Yamane, w szczytowej formie;
• przejście trybu podstawowego to około dwadzieścia godzin rozgrywki;
• Trevor Belmont jako grywalna postać do odblokowania.

Na minus

• usunięto niemalże wszystkie elementy platformówkowe;
• zbytnia monotonia większości lokacji;
• mała ilość komnat zapisu i teleportów;
• wielu przeciwników to wciąż te same modele w innych „szatach”;
• podstawowy tryb gry zbyt prosty dla weteranów serii;
• tylko jedno zakończenie fabuły.

---

Werdykt CastleKeepera:

8/10

---

Podsumowanie

  Gra długa, miejscami monotonna, ale wciągająca jak bagno - tak można ją podsumować. Usunięto niemalże wszystkie elementy platformówkowe, mocno wzbogacono system walki i wyszedł z tego rasowy „hack and slash”. Do tego jak ktoś ma żyłkę wirtualnego kolekcjonera, to może spędzić przy tej grze nie kilkanaście, a kilkadziesiąt godzin. Z pewnością jest to najbardziej udana z trójwymiarowych części serii, ale czy to na pewno właściwa droga jej ewolucji?

Recenzje
	Poniższe adresy pomogą Wam poznać opinie różnych osób na temat tej części serii. Jeżeli znacie inne warte przeczytania recenzje dajcie mi znać, a z chęcią umieszczę je na tej liście. Pamiętajcie, że teksty te mogą (aczkolwiek nie powinny) zawierać spoilery!
	OPINIE ZAMKOWYCH GOŚCI
	Opinia Metal Sonica
	Język: Polski	Ocena: 6,38/10

---

Źródła grafiki:

Logo - www.konami.com
Screeny - www.gamespot.com