Castlevania II: Belmont's Revenge

Data premiery: Czas akcji: Tłumaczenie nazwy: Platforma: Emulator:

1991 1591 Zemsta Belmontów GBA VisualBoy Advance

1. Fabuła

  W przeciwieństwie do pierwszej części trylogii na GB „dwójka” (czyli „Zemsta Belmontów”) posiada już pełnowartościową fabułę. To tutaj także nadane zostaje imię, dotychczas anonimowemu, bohaterowi The Castlevania Adventure. Dowiadujemy się, że piętnaście lat po znanych nam już z owej opowieści wydarzeniach syn Christophera (bo tak właśnie nazwany został członek sławetnego rodu, moim zdaniem - idealnie) o imieniu Soleiyu ma zostać mianowany na kolejnego Łowcę Wampirów. Oczywiście okazuje się, że Dracula tylko czekał na ten moment i postanowił wykorzystać moc drzemiącą w chłopcu do swojego powrotu na ten nędzny padół. Następnego dnia Soleiyu znika we mgle, a w okolicy pojawiają się cztery tajemnicze zamki. Zaprawiony w boju Christopher będzie musiał ponownie chwycić swój rodowy bat, tym razem nie tylko, aby powstrzymać Draculę, ale także, aby uratować własnego syna i następcę zarazem. Choć historia ta nie jest skomplikowana i w trakcie gry nie uświadczymy jej rozwinięcia to przyznać muszę, że ma ona to „coś”. Być może jest to kwestia jej prostoty? Jedno jest pewne - twórcy z Konami wyszli obronną ręką z fabularnej „dziury” jaką sami „wykopali” wypuszczając na rynek poprzednią część serii... i za to im chwała.

2. Projekt zamku

  Tym razem można mówić nie o jednej budowali, a o aż czterech zamkach! Wprawdzie każdy z nich to jedynie jeden etap, ale sama idea jest do tej pory w serii dość rzadko spotykana (nawet jeśli to w nieco zmienionej formie). Twórcy przygotowali dla graczy także małą niespodziankę, o której szerzej tutaj pisać nie będę. Mogę za to dokładniej opisać każdy etap-zamek. Każdy z nich symbolizuje inny żywioł - wodę (Crystal Castle), powietrze (Cloud Castle), skały (Rock Castle) i... flora (Plant Castle). Ma to wielki wpływ na ich wygląd co zostało przez twórców bardzo wyraźnie zobrazowane. Co jednak najciekawsze - możemy sami zdecydować w jakiej kolejności chcemy przejść owe cztery zamki. Daje nam to odrobinę swobody i pozwala chwilowo zrezygnować z dróg, które wydają nam się zbyt trudne. Same poziomy skonstruowane są zaś dużo ciekawiej niż w poprzedniej części serii na GB i nie bije z nich monotonia masowo tam spotykana. Nadal ważną częścią „wystroju” są liny pozwalające nam na przemieszczanie się w pionie (jest to swojego rodzaju znak rozpoznawczy trylogii na GB), jeżeli jednak weźmiemy pod uwagę inne elementy zręcznościowe okaże się, że tym razem twórcy położyli na nie dużo większy nacisk niż we wcześniejszych częściach serii. Jednym razem musimy unikać ruchomej ściany z kolcami podczas zjeżdżania na linie (warto pamiętać, że istnieje możliwość przyśpieszenia tej czynności), a innym np. skakać po wysuwających się w odpowiedniej kolejności platformach, aby przypadkiem nie skręcić karku w przepaści. Nie zabrakło także przeróżnych smaczków. Właściwie twórcom należą się spore brawa, podczas projektowania poziomów wykazali się nie lada pomysłowością jak na tak małe możliwości konsolki. Co powiecie np. na rozwidlenia dróg (nie wspominając o ukrytych przejściach), z których niektóre tworzą swojego rodzaju mini-labirynty, w których, idąc w złą stronę, możemy kręcić się w kółko? Albo na pomieszczenie, w którym dające skarby świeczniki są jedynym źródłem światła? Wystarczy, że zbijemy wszystkie na ekranie, a wokół nas rozpościerają się egipskie ciemności. Jakby tego było mało okoliczne kamienie okazują się być stworami ze światłowstrętem. Brzmi ciekawie, prawda? Fajnym, budującym atmosferę elementem jest też muzyka pojawiająca się zawsze niedaleko Bossa. Mała rzecz, a cieszy. Za te kilka prostych pomysłów należy się twórcom duży plus, gra mocno na nich zyskuje. Mimo wszystko nadal można narzekać, że wszystkich poziomów jest zbyt mało (choć dzięki ich różnorodności i ciekawej konstrukcji nie zwraca się na to aż takiej uwagi).

3. Przeciwnicy

  Tym razem spotykanych stworów jest nieco więcej niż w pierwszej części trylogii na GB. Co najważniejsze - nie sprawiają wrażenia wymyślanych na siłę. Dziwi jednak, że większość przeciwników z poprzedniczki na tą konsolkę znalazło także tutaj swoje miejsce, a jednak nie odczuwa się podczas grania tego samego niedosytu. Może jest to zasługa dodania nowych kreatur i uzupełnienie w ten sposób zestawu o brakujące elementy? Może być to także zasługa Bossów. Tym razem każdy z nich to osobne wyzwanie, nie za trudne, ale jednocześnie nie za łatwe. Często powodzenie w walce z nimi zależy od doboru broni dodatkowej (z których, o dziwo, zrezygnowano poprzednim razem) oraz aktualnie posiadanego ulepszenia bata (tym razem jednak pogorszyć się ono może jedynie po śmierci bohatera bądź trafieniu kulą energii emitowaną przez potwora zwanego - Punaguchi). Każdy z nich jest też całkiem ciekawie wymyślony i faktycznie może zapaść w pamięć... całkiem inaczej niż to miało miejsce w poprzedniej przygodzie.

4. Grafika

  Pod tym względem trylogia na GB zrobiła za sprawą tego tytułu wielki krok naprzód! Gracz już na wstępie może zapomnieć o drastycznej monotonii jaka raziła w pierwszej przygodzie Christophera. Tym razem każdy etap-zamek ma swój własny, niepowtarzalny charakter. W Crystal Castle na otwartej przestrzeni widzimy w tle greckie świątynie, gdzieniegdzie stoją kolumny, wszędzie płynie woda, a my poruszamy się po platformach z kryształu (także pękającego). Z kolei Cloud Castle to miejsce, w którym w oddali widać górskie szczyty skąpane w gęstych chmurach. Wręcz odwrotny klimat panuje w Rock Castle. Tam schodzimy coraz głębiej pod ziemię, towarzyszą nam popękane mury i zdobione gdzieniegdzie dziwnymi malowidłami ściany. Jeżeli zaś wolimy „żywszą atmosferę” to nic nie stoi na przeszkodzie, aby odwiedzić Plant Castle, gdzie dziwnie duże kwiaty witają nas otwierając swe płatki, ściany wydają się być porośnięte bluszczem, na otwartych przestrzeniach unosi się drobna mgiełka, a nad rosnącymi w wodzie roślinami rozpostarte są sznurowe mosty. Tak, tak... początkowo nie chce się wierzyć, że osiągnięto tak dobry rezultat w czarno-białej szacie barw, ale to prawda! Jeżeli ktoś by mi powiedział, że na GB można graficznie stworzyć coś co dawałoby bardziej spójny i estetyczny efekt to musiałbym to zobaczyć, aby uwierzyć. Pozostaje jednak kwestią gustu czy te kilka odcieni czerni wystarcza, aby nacieszyć oczy. Osobiście uważam, że nadaje to grze nietypowego charakteru, jak to jednak nie raz mawiano - „o gustach się nie dyskutuje”. Z obowiązku nadmienię jeszcze, że tym razem kod gry został odpowiednio zoptymalizowany i wrażenie „przycinania się” nie gości w świadomości gracza ani przez chwilę.

5. Muzyka i efekty dźwiękowe

  W tym przypadku sytuacja jest bardzo podobna do grafiki - jest to znaczny krok naprzód w porównaniu do The Castlevania Adventure. Każdy etap ma swój własny i niepowtarzalny utwór przygrywający w tle (ta „wyjątkowość” nie powtarza się w tekście przez przypadek, gra faktycznie sprawia takie wrażenie). Mało tego! Nie jest to, tak jak poprzednio, w większości przeróbka jednej ścieżki, a niezwykle dopracowana i zrobiona z sercem muzyka. Wprawdzie ograniczenia GB nie dają jej rozwinąć skrzydeł ale nie przeszkadza to w tym, aby każdy utwór z osobna pomagał współtworzyć z grafiką indywidualnego klimatu dla każdego etapu. To właśnie ta gra przypomniała mi czasy pierwszej części serii na NESa, gdy po samej muzyce można było rozpoznać daną lokację, a niejedną z tych melodii nuciło się poza domem. Trochę szkoda, że do tej pory nikt nie wpadł na pomysł, aby ścieżkę dźwiękową z „Zemsty Belmontów” nieco odświeżyć. A efekty, które towarzyszą nam w trakcie zabawy? Nie męczą i tworzą z resztą spójną całość.

6. Grywalność

  Czegokolwiek by o tej części serii nie mówić, nie można zaprzeczyć, że jest bardzo grywalna. Wszystko chodzi płynnie, poziom trudności jest bardzo dobrze wyważony, etapy i stwory ciekawie zaprojektowane... czego chcieć więcej? Widać, że twórcy włożyli w swoją pracę wiele serca i to po prostu czuć podczas gry.

7. Poziom zmian i nowych pomysłów

  Praktycznie nic nowego nie wprowadzono do „Zemsty Belmontów” względem części, które ukazały się przed nią. Jest to typowa, podzielona na etapy Castlevania, tyle, że z o wiele większą ilością elementów zręcznościowych. Nadal jest poganiający nas czas, gry dodatkowe, serduszka do broni dodatkowych, czy punkty. Największy postęp poczyniono jedynie względem pierwszej części na GB i to właśnie (głównie ze względu na ograniczenia, jakie przed twórcami stawiała budowa samej konsolki) tym faktem kieruję się wystawiając taką, a nie inną notę.

8. Długość

  Każdy, kto spojrzy na „Zemstę Belmontów” okiem osoby, która grę już ukończyła, stwierdzi, że przejście wszystkich etapów nie zajmuje wiele czasu. Gdy znamy już ich budowę bez problemu powinno nam to zająć mniej niż dwie godziny. Z drugiej jednak strony całość jest zaprojektowana tak ciekawie, że z miłą chęcią się do niej wraca, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że gra powstała na przenośną konsolkę. Co zaś z osobami, które nie miały jeszcze styczności z tą produkcją? Nie muszą się martwić, z pewnością nie raz polegną na placu boju, a dążąc do sukcesu poprzez poznawanie lepiej poszczególnych etapów i obserwację zachowań Bossów znacznie przedłużą sobie czas zabawy. Jednocześnie rozgrywka nie powinna być ani przez chwilę irytująca, a to za sprawą wbudowanych w grę Passwordów.

---

Recenzja nie została przystosowana do nowego systemu oceniania

-/10

---

Podsumowanie

  Jest to część serii, w którą bez wątpienia warto zagrać. Ma w sobie wszystko to, co powinna zawierać klasyczna Castlevania podzielona na etapy - ciekawy design poziomów, muzykę wpadającą w ucho i tony grywalności. Jeżeli jeszcze weźmiemy pod uwagę, że powstała ona na przenośną konsolkę to otrzymujemy świetną propozycję na dalekie wojaże dla każdego fana serii.

Informacje dodatkowe
	UWAGA! Wszystkie poniższe informacje proszę traktować jako potencjalnie zdradzające sekrety gry! Jeżeli nie ukończyliście części serii, której one dotyczą to przeglądacie je na własną odpowiedzialność!
	ZAMEK
	Zamki