Castlevania
Portrait of Ruin
  Od czasu gdy po raz pierwszy usłyszeliśmy o nadchodzącej kolejnej części serii zdążyły się już zakończyć dwa targi gier (amerykańskie E3 i europejskie GC), na których to fani mogli zdobyć kolejne informacje o produkcji. Czas najwyższy, aby wszystkie te informacje podsumować i wyobrazić sobie ogólny kształt przyszłej Castlevanii. Czym takim ma nas zaskoczyć Portret Ruin? Czy twórcy wycisną coś jeszcze z możliwości Nintendo DS? Już pierwsze zapowiedzi mówiły o największej zmianie względem pozostałych części serii – o prowadzeniu jednocześnie dwoma postaciami. Jak twórcy zaplanowali podobne rozwiązanie? Już tłumaczę.


Kliknij, aby powiększyć...

Co dwie głowy to nie jedna

  Prawdopodobnie od samego początku będziemy mieli już kontrolę nad dwoma postaciami – mężczyzną (Jonathan Morris) i kobietą (Charlotte Aulin... choć na stronie Nintendo widnieje Orlean). Razem tworzą uzupełniający się duet – on stawia na siłę posługując się różnorodnym arsenałem (w tym sławetnym batem Belmontów), a ona woli korzystać z mocy własnego umysłu, stosując na polu bitwy potężne czary. Oglądając przedpremierowe filmiki można szybko dojść do wielu ciekawych wniosków. Jeden z nich przedstawia pokazówkę odbywającą się na samym początku gry. Mamy wtedy okazję przeczytać opisy kilku artefaktów, które jednocześnie uczą nas jak sprawnie kierować tą nietypową drużyną. Jednocześnie możemy wcielać się tylko w jednego z bohaterów, podczas manewrów mamy jednak także niewielki wpływ na to co porabia druga postać, wszystko to upchnięto w możliwościach NDSa. Tak też przyciskiem „A” możemy sprawić, że partner pojawi się obok i będzie nas wspierał (jeżeli tylko stanie się dla nas uciążliwy możemy go w każdej chwili „odwołać” z pola bitwy tą samą komendą) zaś „X” pozwoli nam przejąć nad nim kontrolę (sprawia to, że możemy, według upodobań, kierować ulubioną postacią). W razie potrzeby możemy rozkazać kompanowi użyć czynności pochłaniającej energię magiczną (o tym niżej) naciskając „R”. Atakowanie tą umiejętnością samodzielnie wymaga zaś wciśnięcia „do góry” + „Y”. Istnieje także kombinacja „do góry” + „X” – atak specjalny. Znajdujemy je w trakcie podróży i wybieramy w ekwipunku. Biorą w nim udział obie postacie i trzeba przyznać, że właśnie wtedy na ekranie aż błyszczy od efektów (przynajmniej w przypadku tych bardziej zaawansowanych ataków). Nie wiadomo czy kontrola ta nie zmieni się do premiery jeżeli jednak tak właśnie by było, to sprawdziłem „na czuja” jak rozmieszczone byłyby pozostałe przyciski. „B” prawdopodobnie będzie odpowiedzialne za skok, samo „Y” za atak (jak wspomniałem wyżej – z dodatkiem „do góry” daje umiejętność wymagającą energii magicznej), Select i Start nie powinny się zmienić względem Dawn of Sorrow (odpowiednio – zmiana zawartości górnego ekranu i włączenie menu ekwipunku). Nie jestem jednak pewien co do „L”, ale istnieje możliwość, że będzie to (tak jak poprzednio) unik. Takie rozmieszczenie kontroli na pewno będzie intuicyjne i nie powinno sprawiać nikomu problemów. Zastanawiający jest natomiast fakt, że między postaciami przełączamy się naciskając ten sam przycisk co w przypadku zamiany ekwipunków w Dawn of Sorrow (oczywiście należało mieć odpowiednią duszę). Pozawala to snuć hipotezę, że to właśnie ten poprzedni (a bardzo udany) pomysł sprawił, że twórcy wprowadzili do gry aż dwie postacie (pozostaje jeszcze kwestia Julius Mode). Kto wie... może właśnie jedna idea obudziła drugą ;-). Ale wróćmy do kwestii technicznych. Jeżeli któraś z postaci zniknie nam z oczu, to natychmiast pokazuje się jej ikonka pokazująca kierunek, w którym powinniśmy iść, aby się na nią natknąć. Jest to rozwiązanie ciekawe, ale nie wiem czy okaże się przydatne, za każdym razem bowiem, gdy wejdziemy do następnego pokoju kompan ponownie pojawia się przy naszym boku. Nie wiadomo jeszcze jak z inteligencją pomagiera. Gdy zdecydujemy się, aby pomagał nam on w walce wtedy, naturalnie, kontrolę nad nim przejmuje konsolka. Póki co nie widać, aby zachowywali się jakoś... głupkowato... jednak miejmy nadzieję, że nie dadzą nam raczej powodów do śmiechu, gdyż ten często po dłuższej grze zamienia się w irytację. Całe szczęście zawsze możemy „odwołać” sztuczną inteligencję i radzić sobie sami. A czy będą ku temu powody? Cóż... z pewnością najważniejszą tutaj kwestią będzie pasek energii życiowej – HP, oraz magicznej – MP (a propos, te od strony graficznej wykonano podobną... proszę nie mylić z identyczną... techniką jak w Dawn of Sorrow). Na filmikach widać, że licznik MP jest wspólny dla obu postaci. Gdy kierując jedną wydamy rozkaz drugiej do użycia czaru to pochłonie to nieco owego (tak więc ten element pozostaje pod naszą kontrolą). Mniej jasno prezentuje się sprawa z HP. Niby widać, że tamta postać traci energię jednak nie działa to na „naszą” postać. Póki co nie jestem w stanie napisać na ten temat nic więcej. Gdyby sztuczna inteligencja sojusznika byłaby w stanie nas uśmiercić to, sami przyznacie, mogłoby to się mocno odbić na grywalności. Z kolei nieśmiertelny przyjaciel też byłby zapewne nieciekawym dodatkiem... poczekamy, zobaczymy. W sprawie postaci pozostaje jeszcze kwestia doświadczenia. Wygląda na to, że obaj bohaterowie będą je zdobywać wspólnie. Ich statystyki będziemy mogli jednak z osobna modyfikować zmieniając ich ekwipunek. Na zakończenie drobiazgów natury technicznej dodam jeszcze, że co do wykorzystania możliwości NDSa to niewiele się zmieniło. Zastosowanie dwóch ekranów pozostało takie samo jak w Dawn of Sorrow – na dole mamy akcję, a na górze mapę lub statystyki w połączeniu z danymi ostatnio zaatakowanego potwora (zamieniane Selectem). Gorzej zaś tym razem wypada ekran dotykowy, nie ma bowiem póki co żadnych informacji na ten temat, a nie wiadomo czy tutaj twórcy także umieszczą system Pieczęci. Teraz chyba najwyższy czas przejść do nieco bardziej klimatycznych tematów...


Najmroczniejsza wojna w historii świata...

  Akcja gry toczy się w roku 1944. Świat jest pełen chaosu spowodowanego przez drugą wojnę światową. Wiele zagubionych dusz cierpiących z powodu globalnego konfliktu bezskutecznie szuka zbawienia. Desperacko szukając ucieczki przed swoim ciężkim losem pragną wskrzesić z ruin cywilizowanego świata zamek Pana Ciemności – Draculi. Pomóc im w tym mają dwie siostry – wampirzyce. Jedna z nich to piękna i zmysłowa Stella, a druga, przypominająca nieco smarkatą małolatę – Loretta. Nie są to jednak jedyne osoby stojące po tej „złej” stronie barykady. Jest jeszcze ktoś – potężny i majestatyczny, a jednocześnie... artysta. To właśnie jemu zawdzięczamy podtytuł tej Castlevanii. Człowiek ten... a raczej wampir... to przedstawiający się jako pan zamku Brauner. Jest on odpowiedzialny za rozwieszenie w budowli obrazów... ale nie takich zwykłych. Te malowidła ucieleśniają wolę artysty. Znajdując się w różnych miejscach w zamku tworzą (z pomocą złych mocy wypełniających komnaty) coś na wzór „portali” do innych światów, niby wewnątrz zamku, niby poza nim. To właśnie te upiorne światy prosto z wyobraźni malarza przyjdzie nam zwiedzić podczas wędrówki. Oczywiście, aby się do nich dostać będziemy musieli przebrnąć przez najeżone niebezpieczeństwami korytarze samego zamku. A bohaterowie, którymi przyjdzie nam pokierować są prawdopodobnie jedynymi osobami mogącymi powstrzymać złe trio. Na jednym z filmików widać jak Jonathan (potomek Johna Morrisa z Castlevania Bloodlines na Segę Genesis) oraz Charlotte (jego przyjaciółka z dzieciństwa obdarzona magicznymi mocami) spotykają przed wejściem do zamku tajemniczego mnicha (kapłana?) – Vincenta Dorina. Niestety rozmowa nie jest zarejestrowana w całości, można się z niej jednak dowiedzieć, że osoba ta jest wysłannikiem Kościoła oraz, że wyczekiwała Morrisa. Z innych ciekawostek fabularnych warto jeszcze wspomnieć, że na jednym ze screenów widać jak Loretta wspomina o tym, że to jej ojciec jest autorem obrazów. Póki co nie dysponujemy wystarczającą ilością informacji, aby można było dojść do stuprocentowo pewnych wniosków. Brauner może być wspomnianym ojcem, ale równie dobrze może się okazać, że to nie on jest autorem obrazów... wtedy cała wypowiedź zmienia sens. Zmieniając nieco tok rozumowania chciałem się „przyczepić” do jednej rzeczy – druga wojna światowa to temat naprawdę obszerny. W tamtym okresie wydarzyło się naprawdę wiele złego i... wydaje mi się, że Konami mogło o wiele lepiej wyeksploatować temat. Gra może byłaby bardziej drastyczna... ale kto wie czy nie zrobiło by to jej na dobre, w końcu druga wojna światowa zapisała się krwawymi literami w historii świata, a tutaj twórcy wykorzystali ją tylko jako blade tło do fabuły gry... no cóż, nie można mieć wszystkiego, może trochę przesadzam. W każdym razie sama opowieść wydaje mi się już teraz interesująca i mam nadzieję, że po tych wszystkich zapowiedziach pozostanie w niej miejsce na kilka zaskakujących zwrotów akcji (ponoć jeden z nich ma dotyczyć samego faktu, w jaki sposób tajemnicze siostry zostały wampirzycami). O tym wszystkim jednak przekonamy się dopiero po premierze, a że zostało do niej jeszcze trochę czasu to mam cichą nadzieję, że dialogi w grze zostaną... nagrane. Na zwiastunie z GC słychać lektorów podkładających głosy pod nieliczne wypowiedzi bohaterów, przyznam szczerze, że bardzo mnie to uradowało, jest bowiem cień szansy, że wszystkie dialogi w Portrecie Ruin będą mówione, a nie tylko pisane (jak miało to miejsce do tej pory w częściach serii na przenośne konsolki i większości z nich na te większe – stacjonarne). A propos, jako ciekawostkę dodam, że od samego początku powstawania Dawn of Sorrow (aż do zobaczenia pierwszych screenów oczywiście) wierzyłem, że będzie to... konwersja Arii na nową konsolkę Nintendo. Prawdopodobnie zmylił mnie nagłówek na jakiejś stronie bądź w jakimś czasopiśmie – „Aria na NDSa” (albo trochę inaczej... nie pamiętam... chodziło tutaj głównie o to, że za grę miał być odpowiedzialny ten sam zespół oraz, że głównym bohaterem nadal miał być Soma). Dlaczego w to uwierzyłem? Cóż, brałem to jako jedna z możliwości, głównie ze względu na to, że Aria niezwykle mi się spodobała (i podoba do dziś) i wcale bym się nie zdziwił gdyby twórcy zdecydowali się na taki ruch. Do dziś jednak nie zapomniałem pewnej rzeczy – zastanawiałem się co zmieniłbym w Arii mając możliwości NDSa... pierwszą rzeczą jaka przyszła mi do głowy były właśnie nagrane dialogi... teraz już rozumiecie dlaczego tak bardzo chciałbym usłyszeć głosy bohaterów? :-)


Głębia sztuki

  Na temat odwiedzanych miejsc wiadomo do tej pory niewiele. Jak już wspomniałem w grze przyjdzie nam zwiedzać nie tylko zamek, ale także „obrazy”. Jest to kwestia tym ciekawsza, że pozwoliła twórcom na większe niż dotychczas pole do popisu. Taki pejzaż bowiem może zawierać cokolwiek! Pamiętam jeszcze wczesne zapowiedzi. Mówiły one, że dwójka bohaterów zwiedzi między innymi angielskie miasto, egipskie grobowce i stare cmentarzyska. Właściwie do tej pory nie ujawniono więcej „obrazowych” lokacji. Chciałem tutaj jednak zwrócić uwagę na inny fakt. Fani od początku wierzyli, że będzie nam dane podróżować po świecie, jednak takie rozwiązanie kłóciłoby się strasznie z realiami tamtych czasów. Następnie okazało się, że na miejsce bohaterowie docierać będą za pośrednictwem obrazów-portali. Dopiero niedawno jednak zdradzono, że pejzaże te mają właśnie taką, a nie inną rolę fabularną. Postacie nie zwiedzają prawdziwych miejsc, nie spotykają ich mieszkańców, będą podróżować po wyobraźni samego malarza, a biorąc pod uwagę, że jest nim pan zamku... wszyscy wiemy, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Owe „podróżowanie po świecie” każdemu fanowi powinno kojarzyć się z wcześniej wspomnianą Castlevanią Bloodlines na Segę Genesis (tam zwiedzaliśmy Europę). Jak widać można Portret Ruin uznać za jej pełnoprawną kontynuację (pomimo, że wiele osób spodziewało się, że w kolejnej części serii na NDSa pokierujemy Juliusem w 1999 roku). Jak już jednak wspomniałem, w przeciwieństwie do Bloodlines nie będziemy zwiedzać prawdziwych miejsc. Mimo to wyglądają całkiem „prawdziwie” jak na światy z portretów. Najwięcej wiadomo o angielskim mieście, gdyż ta lokacja pojawia się w większości zwiastunów. Bohaterowie biegną przez kamienice, sklepy, magazyny, czasem przebiegają między budynkami (zapowiada się tym razem dużo otwartych przestrzeni... jak zwykle z niewidzialnym sufitem ;-)), a naszym oczom ukazują się na pierwszym planie trawniki, pomniki, latarnie... drugi plan to już całe trójwymiarowe osiedla (już po Dawn of Sorrow widać było, że twórcy dopracowali tą technikę do perfekcji), a gdzieś tam w oddali widzimy zamglone dachy wyższych budynków i wież. Na niebie oczywiście znana z licznych opowieści angielska „szarówka”. O innych lokacjach wiadomo dość niewiele. Egipt jeszcze gdzieniegdzie się prześlizgnął. Widać, że będzie tam gorąca pustynia z piramidami i Sfinksem na tle ogromnego (a jakże :-)) księżyca, starożytne grobowce i oczywiście mnóstwo mumii ;-). Z trzecią lokacją zaś sytuacja jest już całkiem niejasna, widać jedynie, że będzie to coś na wzór starego cmentarza w okolicy pełnej zrujnowanych kaplic i obumarłych drzew. Prawdopodobnie takich „obrazów” będzie więcej, póki co jednak nie udało mi się wychwycić o nich informacji. Wykonanie tych, o których wiemy stoi jednak na najwyższym poziomie. Wyglądają bardzo klimatycznie, bardzo spodobał mi się tez dobór kolorystyki. A propos, twórcy postarali się, aby sam podtytuł jak i fabuła były dodatkowo przyozdobione drobnymi „smaczkami”. Jednym z nich jest np. sposób w jaki dowiadujemy się do jakiego „świata” żeśmy trafili. Na środku ekranu pojawia się czerwona smuga, jakby za kilkoma szybkimi maźnięciami pędzla, a następnie na niej pojawia się nazwa „obrazu” (miasto będzie się nazywało „City of Haze”). Sama smuga zaś to tylko czerwona farba, czy może już... no właśnie :-). Mam nadzieję, że podobnych szczegółów będzie więcej. Bardzo ładnie wygląda także efekt „wchodzenia” w obraz. Wokół tego pojawia się czarna poświata, która nagle zalewa cały ekranik, a dzieło rozmazuje się na niej. Oczywiście wśród zwiedzanych miejsc nie zabraknie samego zamku. Ten póki co także nie jest pokazywany dość chętnie, mam jednak nadzieję, że twórcy nie skupili się tylko na obrazach zapominając o tym co zawsze było wizytówką serii. Co ciekawe jest możliwość, że w grze pojawią się drobne łamigłówki. Na jednym z filmików widać jak Jonathan wskakuje na rzeźbę, przyzywa Charlotte i natychmiast wydaje komendę, aby stała w miejscu (może to właśnie jest przycisk „L”), a potem zeskakuje na ziemię i przesuwa posąg. Następnie, gdy już Charlotte znajduje się w zasięgu skalnej półki, gracz przejmuje kontrolę nad dziewczyną i skacze w tamtym kierunku. Potem wystarczyło już tylko odwołać Jonathan i przyzwać go ponownie, aby ten pojawił się w tym samym miejscu... proste, prawda? Mam nadzieję, że podobnych łamigłówek będzie więcej (nie pogniewałbym się także gdyby były nieco trudniejsze). Szczerze mówiąc nie mogę się doczekać aż będę mógł sam pozwiedzać te miejsca :-).


Plecak Pogromcy Wampirów

  Ekwipunek będzie oczywiście podzielony na dwie części. Mimo, że rozwiązanie to może się początkowo wydawać pewnym utrudnieniem to po krótkiej obserwacji stwierdziłem, że specjaliści z Konami rozmieścili wszystkie opcje całkiem przejrzyście. Całość jest czytelna i prosta w obsłudze. Najważniejszy jest podział na kolory. Już ramki wokół ikon postaci na górze ekranu w trakcie gry mają określony kolor. Dla Jonathana jest to czerwony, a dla Charlotte niebieski. Twórcy rozwiązali tą kwestię tak, aby była dla gracza wręcz intuicyjna. Dlaczego? Bowiem same postacie, noszą ubrania w takich kolorach :-). Prawdopodobnie już po kilku minutach gry gracze nie będą mieli najmniejszych problemów z odróżnianiem ekwipunku obu postaci (choć na screenach sprzed GC widać wyraźnie, że kolory ramek są zamienione, ten szczegół został jednak, jak widać, naprawiony). Tak, właśnie do tego cały czas zmierzałem, w menu ekwipunku obok opcji głównych (Equip, Use Item, Quick Save, Config, Talking, Relics, Guide oraz Map) znajdują się wizerunki bohaterów (na tle odpowiadającego im koloru), które służą nam do sprecyzowania, kogo dotyczyć ma wybrana w menu opcja. Dla przykładu, gdy wybierzemy na początku Ekwipunek, a następnie interesującą nas postać, ujrzymy ekran w czerwieni bądź błękicie, na którym będziemy mogli przydzielić odpowiednio Jonathanowi lub Charlotte właściwy na odpowiednią chwilę sprzęt. Nie musimy się także martwić o bałagan w bojowym żelastwie. Po pierwsze, już widząc na ekranie gry przedmiot do wyekwipowania (w postaci ikonki przedstawiającej do jakiej kategorii się zalicza, o tym niżej) natychmiast wiemy, która postać będzie w stanie go używać (po kolorze ikonki, a sam przedmiot pokaże się w menu tylko i wyłącznie tego bohatera!). Po drugie (o czym wyżej wspomniałem), ekwipunek podzielony jest na odpowiednie kategorie (to akurat nie nowość ale wspominam o tym z recenzenckiego obowiązku :-)). Łącznie jest ich osiem. Dotyczą aktualnie używanej broni, umiejętności (ogólnie rzecz biorąc są to te czynności, których użycie zabiera postaciom energię magiczną, dla Charlotte są to czary, ale Jonathan ma przypisane do tej kategorii np. rzucanie bumerangiem, czyli tak zwaną z poprzednich części serii – „broń dodatkową”), zbroi, osłony głowy, butów, dwóch rodzajów akcesoriów (prawdopodobnie chodzi o pierścienie i naszyjniki) oraz ataku specjalnego (domyślam się, że każda postać będzie mogła wybrać inny i uruchomi się on w zależności od tego, którą aktualnie kierujemy, ale może być też tak, że zmienia się on u obu na raz). O broni niewiele jest ciekawego do napisania. W przypadku Jonathana jest to przeróżne żelastwo, zaś Charlotte używa magicznych książek, z których po otworzeniu „wyskakują” przeróżne „ciekawostki” (w zależności od wyekwipowanej aktualnie pozycji, np. podstawowa służy nam tylko okładką :-)). Pamiętacie może latające księgi zaklęć, które były naszymi przeciwnikami w bibliotece w Symfonii Nocy? Czyżby nawiązanie do legendy? ;-) Podam przykład takiego ataku bowiem na jednym filmiku udało mi się wyłapać ciekawy szczegół. Dziewczyna wyczarowywała z księgi rycerza na koniu... zgadnijcie jaki był tytuł książki... „Tristan & Isolde”, czyli po naszemu – „Tristan i Izolda” :-). Zamykając temat wspomnę jeszcze o atakach specjalnych. Będą one całkiem efektowne. Jeżeli tylko bohaterowie znajdują się blisko siebie możemy wcisnąć odpowiednią kombinację klawiszy, a oni wykonują zabójczy atak (niedawno dodano jeszcze efekt go rozpoczynający – na ekranie pojawiają się twarze obu bohaterów z okrzykiem bojowym na ustach, takie szczegóły działają na klimat, wierzcie na słowo :-)). Na zwiastunach widać tak proste jak np. „Rush” (bohaterowie wykonują ataki wyekwipowaną bronią jeden za drugim ze zwiększoną prędkością), ale też tak efektowne jak np. „Holy Lightning” (postacie łączą ręce i wysyłają w cztery kierunki smugę elektryczności, która zaczyna kręcić się w kółko). Najbardziej ucieszyło mnie jednak to, że wszystkie te ataki wcale nie były ta silne jak mogłyby się wydawać. Daje to choć cichą nadzieję, że twórcy dobrze zbalansują grę i odpowiednie korzystanie z czarów nie będzie jej tak ułatwiać jak to miało miejsce w Harmony of Dissonance.


Potworna menażeria

  Widać, że twórcy postanowili w kwestii przeciwników pójść tym razem w innym kierunku niż w Dawn of Sorrow. Tam większa część z nich pochodziła ze sławetnej Symfonii Nocy (sama gra mocno wzorowała się na tej części czego nie można oczywiście brać za wadę) w Portrecie Ruin natomiast spotkamy kolejne „nowe twarze”, a część (nie wiadomo jeszcze jak duża) starych znajomych całkowicie zmieni swój design. To dobra wiadomość i już w pierwszych zwiastunach twórcy starają się zwrócić na nią naszą uwagę. Za doskonały przykład można wziąć np. Peeping Eye’a, który teraz został przeniesiony w trzeci wymiar. Czy wyszło mu to na dobre? Cóż... wiele osób twierdzi, że tak, głównie motywując to płynną animacją. Moim zdaniem jednak wersja z Dawn of Sorrow była dużo ładniejsza (już samo oko sprawiało złudzenie wypukłego), a jej animacja była i tak wystarczająco dokładna. Z przeciwników rzucają się w oczy tacy jak Andras (jeździec z ognistym mieczem), Forneus (ogromna, latająca meduza), czy Death Mask (maska wznosząca się na czterech skrzydłach o niebieskich piórach). Bossowie także będą, a jakże! Najlepiej już teraz znany to Dullahan – rycerz bez głowy. Pomimo, że w serii była już niejedna wielka zbroja do rozwalenia (nie mówiąc o tym, że bezgłowe też się zdarzały ;-)) to ta robi naprawdę świetne wrażenie. Atakuje swoją lancą podczas, gdy głowa lata sobie tu i tam śmiejąc się z bohaterów, którzy nie są w stanie zrobić jej krzywdy. Na zwiastunach widać jeszcze innych potężnych przeciwników jednak trudno powiedzieć o nich coś więcej. Pewne jest natomiast, że ponownie spotkamy potwora Frankensteina :-). Widać też, że Bossowie potrafią lepiej dać w kość niż poprzednio. Mam nadzieję, że autentycznie tak będzie bowiem już nieco zbrzydł mi zbyt niski poziom trudności starć. Być może Portret Ruin w końcu zmieni coś w tej materii na lepsze.


Pokonaj Draculę z kumplem z Japonii!

  W tym przypadku fani serii mogą się przygotować na dobre wieści. Tryb multiplayer będzie prawdopodobnie znacznie bardziej rozbudowany niż w Dawn of Sorrow, a to, moim skromnym zdaniem, wesoła nowina. Przypomnę, że w poprzedniej części serii na NDSa oferowała graczom jedynie wymianę złapanych w trakcie rozgrywki dusz między konsolkami oraz możliwość ścigania się po wcześniej zaprojektowanych przez siebie „ścieżkach zdrowia” (na niezmiennych korytarzach można było umieszczać potwory, których dusze złapało się w trakcie gry). Choć może to brzmieć ciekawie to w rzeczywistości nie oferowało zabawy na dłużej niż kilka minut. Teraz jednak, jak już wspomniałem, jest wielka szansa na poprawienie tej sytuacji! Razem z faktem, że w grze występuje jednocześnie dwóch bohaterów pojawiły się domysły wśród wielbicieli Castlevanii, że dostępny będzie tryb współpracy gdzie dwóch graczy będzie mogło wspólnymi siłami przechodzić scenariusz Portretu Ruin. Wywiad z Dennisem Lee – Product Managerem amerykańskiego oddziału Konami uchylił rąbka tajemnicy (znajdziecie go w serwisie www.gamespot.com w postaci filmu). Powyższy pomysł... został oficjalnie potwierdzony (teraz mam tylko nadzieję, że dobrze go zrozumiałem :-))! Według zapewnień Pana Lee tym razem gra oprócz możliwości zabawy drogą radiową z konsolkami w niewielkiej odległości będzie także oferować możliwość korzystania z systemu Nintendo Wi-Fi, który pozwala na grę przez Internet z graczami z całego świata (tak więc mając odpowiedni sprzęt dodatkowy do NDSa będziemy mogli tym razem pobawić się z ludźmi z drugiego końca globu). Wyobraźcie sobie! Razem z kolegą posiadającym NDSa, komputer z dostępem do Internetu i np. Nintendo Wi-Fi Connector będzie można ukończyć całą fabułę gry! Przedstawiciel Konami wymienił także dwa dodatkowe tryby, które mają się znaleźć w nowej Castlevanii. Będą to znany i kochany Boss Rush Mode oraz Shop Mode (czyli... Tryb Sklepowy)... o którym póki co niewiele wiadomo... a przynajmniej tak mi się wydaje. Z wywiadu można się bowiem dowiedzieć, że będziemy mogli w nim sprzedawać zdobyte wcześniej przedmioty kolegom lub ludziom z całego świata przez Wi-Fi i wydawać zarobione w grze pieniądze na zakup nowego, jeszcze lepszego ekwipunku. Póki co pomysł wydaje się... średni, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że np. w poprzedniej części wszystkie dusze lepiej było zdobyć samemu niż przez wymianę (przynajmniej w Polsce, gdzie raczej nie ma z kim się wymieniać :-))... ale jeszcze wszystko jest możliwe bowiem w wywiadzie jest jeszcze informacja, że Konami nie chce zdradzać wszystkiego na temat tego trybu. Wracając do Boss Rush Mode, dostępne mają być dwie opcje – pokonywanie Bossów współpracując ze sobą lub grając na osobnych „torach” rywalizować o lepszy czas. Pod tym względem zapowiada się ogromny skok jakościowy względem Dawn of Sorrow. Miejmy nadzieję, że wszystkie te „cuda” naprawdę się w grze znajdą (chyba, że pomyliłem się w tłumaczeniu... oj, byłby lincz :-)).


Obraz(y) i muzyka

  Już poprzednia część na NDSa pokazała kunszt twórców Castlevanii w tworzeniu grafiki 2D oraz muzyki jej towarzyszącej. Nie inaczej będzie w przypadku Portretu Ruin. Już na pierwszych publikowanych screenach i zwiastunach widać było, że charakter oprawy graficznej ulegnie niewielkiej zmianie. W jakim sensie? Jak wszyscy fani zapewne pamiętają pojawiła się przed premierą Dawn of Sorrow spora niepewność spowodowana tym, że szkice postaci (jak i całe intro) miała robić nie rewelacyjna Ayami Kojima, a firma zajmująca się grafiką i animacją. Oczywiście prowadziło to do pójścia w stronę bardziej „standardowej” (od obrazów Pani Kojimy) Mangi (w przypadku intra także Anime). Czy wyszło to wtedy grze na dobre? Raczej tak. Uwielbiam prace tej niezwykle uzdolnionej osoby, jednak moim zdaniem proste, mangowe rysunki o wiele lepiej sprawdziły się na małym ekraniku. Jej prace w Aria of Sorrow były bardzo ładne, jednak na kartce wyglądały o wiele lepiej niż na ekranie GBA. Pod tym względem, w przypadku NDSa, prostota okazała się celniejszym wyborem (choć podkreślam, że to tylko moje zdanie i nie musicie się z nim zgadzać). Sam IGA powiedział wtedy, że nie chciał nadużywać umiejętności Pani Kojimy, która była już wtedy zaangażowana w produkcję Curse of Darkness (dodał przy okazji, że prawdopodobnie będzie ona pracować już tylko nad obrazami i szkicami do części serii na konsole stacjonarne). Jak to wszystko ma się do Portretu Ruin? Pan Koji „IGA” Igarashi dotrzymał słowa i ponownie gra zdobiona jest czysto mangowymi szkicami. Jak już mówiłem, wydaje mi się, że w przypadku konsolek przenośnych jest to dobre posunięcie jednak nie każdemu musi przypaść do gustu... zwłaszcza, że twórcy poszli dalej i sama gra jest jeszcze bardziej „rysunkowa” od Dawn of Sorrow... albo chociaż sprawia takie wrażenie. Początkowo wydawało mi się to trochę dziwne jednak z czasem oglądając zwiastuny i do tego przywykłem ;-). Poza tym gra opowiada przecież o Portretach tak więc podobna grafika także nadaje temu faktowi nieco odmiennego klimatu (jak te maźnięcia „farbą” przy wejściu do nowej lokacji). Całość prezentuje się naprawdę ładnie, zwłaszcza, gdy weźmiemy pod uwagę najnowsze opublikowane materiały. Widać na nich liczne drobne poprawki, zdaje mi się też, że poprawiono nieco animację. Najbardziej zaś cieszą oko momenty, gdy na ekranie wiele się dzieje, a wszędzie „latają” dodatkowe graficzne bajery. A co z muzyką? Moim zdaniem i tym razem się nie zawiedziemy. Dawn of Sorrow pokazał klasę (chyba, że ktoś liczył na coś pokroju Symfonii Nocy, jednak pamiętajcie, że taki wyczyn jest trudny do wykonania w ogóle, a co dopiero na konsolce przenośnej) w tej kategorii, tym razem nie powinno być inaczej. Muzyka ze zwiastunów szybko wpada w ucho, a gdy w tych nowszych zauważyłem jeszcze, że nieco ulepszono ją jakościowo, to już byłem pewien, że i ta część podtrzyma chlubną tradycję serii (choć na razie nie wiadomo, czy pojawią się tam jakieś stare motywy). To by było chyba na tyle. Zresztą pewien jestem, że przed przeczytaniem tego tekstu już zdążyliście dokładnie obejrzeć wszystkie screeny ;-). Pozostaje mi tylko zachęcić Was jeszcze do obejrzenia zwiastunów.


Kiedy będzie?

  Wszystkie zapowiedzi w zwiastunach prorokują jesień tego roku. Dennis Lee we wspomnianym wyżej wywiadzie mówi o listopadzie. Z kolei www.ign.com wskazuje jeszcze dokładniejszą datę – 16.11.2006... lecz tylko w Japonii... z datami premier jak zwykle jest największe zamieszanie :-). Miejmy jednak nadzieję, że gra dotrze do Europy jak najszybciej (przypomnę, że Dawn of Sorrow było u nas przed trafieniem do Stanów). Czy warto czekać? Z pewnością tak! Porównując masę filmów z różnych okresów (od E3 do GC) nie trudno zauważyć jak wiele zmian na lepsze twórcy ciągle wprowadzają w grze. Konami rozsądnie dawkuje informacje (chociaż w przypadku Dawn of Sorrow na stronie Nintendo wylądowały screeny z kompletną mapą i od roku zastanawiam się czy było to celowe zagranie :-)). Póki co najwięcej wiadomo o początkowej lokacji (obrazie) – City of Haze, a pozostałe pojawiają się dość szczątkowo. Wystarcza to jednak, aby zobaczyć, że bez przerwy zmieniano położenie niektórych pomieszczeń, potworów, przedmiotów, dodawano nowe elementy i dialogi, a wypowiadane przez postacie okrzyki traciły powoli japoński akcent ;-), jednym słowem gra rozwija się na naszych oczach (choć w dzisiejszych czasach „karmienie” graczy informacją to ważna umiejętność dla twórców, nie możemy się ani najeść, ani przejeść ;-)). Przyznam szczerze, że początkowo podchodziłem do tej produkcji z wrodzoną ostrożnością, teraz jednak jestem pewien, że będzie to gra warta uwagi... a nie zapominajcie, że już za tydzień odbywają się targi Tokyo Game Show 2006, na których to na pewno dowiemy się czegoś nowego!


Patrząc w przyszłość

  Ta Castlevania zapowiada się na kolejną świetną część serii... choć nie trudno się domyślić, że będzie bardzo dobrą grą w ogóle. Nieco gorzej wypada tutaj poziom zmian. Konami właśnie tą produkcją chce uhonorować dwudziestolecie serii, które przypada na ten rok, ale warto się zastanowić dlaczego przez ten szmat czasu tak niewiele się zmieniło. W serii zachowała się już pewna głęboka tradycja, której twórcy bardzo silnie się trzymają, tak jakby bali się, że przekroczenie pewnej granicy zniechęciłoby fanów do Castlevanii. A może właśnie w tym kierunku firma powinna pójść, może właśnie tam leży przyszłość serii – w zmianach. Fakt faktem kierowanie jednocześnie dwoma postaciami w Portrecie Ruin jest swojego rodzaju nowością, ale nie stanowi wcale powiewu świeżości, na który na pewno po cichu liczy każdy fan historii rodziny Belmontów. To co najwyżej miła woń w powietrzu, taka jaką bardzo wszyscy lubimy, ale jednocześnie świetnie znamy od przeszło dwudziestu lat. Niekiedy się zmieniała, raz (w przypadku Symfonii Nocy) nawet bardzo drastycznie, ale to, jak się okazało, sprawiło, że była jeszcze wspanialsza i przyciągająca. Może czas, aby w końcu seria doczekała się drugiej takiej rewolucji... być może z nadejściem PS3 coś się zmieni, któż to wie... w końcu na pierwszej wersji tej konsoli ukazała się legenda. Druga nie miała już takiego szczęścia pomimo aż dwóch prób... czekamy więc. A może przyjdzie nam samemu chwycić bat w dłoń dzięki możliwościom kontrolera Wii? Kto wie co przyniesie przyszłość. Póki co cieszmy się, że Castlevania istnieje już od dwudziestu lat! Konami, życzymy dalszych sukcesów i czekamy na prawdziwą Castlevanię następnej generacji!


Kliknij, aby powiększyć...

Linki

  Napisałem tą zapowiedź na podstawie materiałów z poniższych stron, szczerze zachęcam do zapoznania się z nimi:

www.ign.com
http://ds.ign.com/objects/774/774649.html

www.gamespot.com
http://www.gamespot.com/ds/action/castlevaniaportraitofruin/index.html

www.gamespy.com
http://ds.gamespy.com/nintendo-ds/castlevania-ds-2

www.1up.com
http://www.1up.com/do/gameOverview?cId=3149826

www.gametrailers.com
http://www.gametrailers.com/gamepage.php?fs=1&id=2699

www.nintendo.com
http://www.nintendo.com/gamemini?gameid=-LfhJ7RIclhgEMSQ38NPamfRWCptiyaC

---

Wszystkie screeny i rysunki wykorzystane w powyższym artykule pochodzą z serwisu www.gamespot.com.