Castlevania III Dracula's Curse

\

Recenzja Autor: Grisznak

  Ostatnia część Castlevani na NES-a, numerycznie trzecia, choć to do nie końca prawda ( bo czy liczyć Haunted Castle, czy nie ? ) a przy okazji jedna z lepszych gier w serii. Dlaczego ? Bo wreszcie mamy do czynienia z w miarę sensowną fabuła oraz kilkoma postaciami do kierowania. Co więcej, mamy tu nawet coś na kształt rozwiązania rodem z rpg - mianowicie w trakcie rozgrywki możemy zmieniać postać którą kierujemy. Nie wiem jak innym, ale mi rozwiązanie to przypadło do gustu.

  Ale zacznijmy do fabuły. Późne średniowiecze, sto lat przed narodzinami Simona. Dracula po raz kolejny ( który to już mnie nie pytajcie ) powraca do życia, silniejszy niż kiedykolwiek. Jego armie nieumarłych ruszają w Europę, szerząc strach i terror. Przeciwko niemu wyrusza kolejny z rodu Belmontów, syn Soni i Alucarda - Trevor.

  Można by powiedzieć - typowe. Bo i jest typowe, ale czy nie na tym polega urok tej gry ? Trevor przypomina wizualnie Richtera z Vampire Kiss i sam w sobie nie byłby szczególnie ciekawą postacią (pominąwszy fakt, że niedawno powrócił w 3d w grze „Curse of Darkness”). Ciekawsze są postacie dodatkowe. Na początek Alucard, tatuś Trevora (prawdopodobnie), tutaj jako postać grywalna prezentuje się nieźle. Do tego Sypha Fernandez, najciekawsza z postaci. Sypha jest klasycznym przykładem niezdecydowania Konami. Artworki dołączone do gry przedstawiają ją jako starszą kobietę, tymczasem w końcówce wygląda raczej młodo. Jest czarownicą, która przez większość życia ukrywała się, prześladowana z racji swoich umiejętności. Czwartą i ostatnią postacią jest Grant, kapitan piratów, zmieniony przez Draculę w ducha. Ta oto czwórka zmierzy się z Draculą.

  Grafika niewiele różni się od tej, którą widzieliśmy w pierwszych Castlevaniach, może nawet nieco razić, że nie dokonał się żaden istotny postęp. Muzyka jest przyzwoita, choć nie powala. Mechanika i rozgrywka również pozostały bez zmian. To co stanowi pewne novum to bossowie. Przyznam szczerze, że Dracula Curse ma jednych z najtrudniejszych bossów, z jakimi mamy do czynienia w całej serii. Pokonanie większości z nich wymaga dość szczegółowo opracowanej taktyki, którą zresztą postaram się opisać w stosownym dziale. Jedynym niedopatrzeniem może być to, że twórcy poszli na łatwiznę i zamiast stworzyć więcej nowych wrogów powtarzają niektórych do znudzenia ( z takim Cyklopem trzeba walczyć aż trzy razy ! ). Sama gra również zawiera kilka trudnych fragmentów, należą do nich zwłaszcza te, gdzie zsuwa się na nas sufit albo goni nas podłoga i zadaniem gracza jest jak najszybsze dostanie się na górę/dół.

  Nowością są dodatkowe umiejętności bohaterów - Alucard może zmieniać się w nietoperza i wyczarowywać kulę ognia, Sypha posługuje się dość bogatym arsenałem czarów natomiast Grant skacze po ścianach i swój niewielki wzrost wykorzystuje jako atut. Przełączanie między postaciami opracowano dość dobrze, jedynym minusem jest to, że gdy włączamy nową postać, nie ma ona dostępu do wszystkiego co zdobyła poprzednio kierowana postać i musi zdobywać wszystko od zera. Zawsze można też zacząć grę nie Trevorem a jedną z dodatkowych postaci. Zachęca do tego mnogość poziomów ( w sumie jest ich piętnaście ) i różne drogi przejścia gry. Każda postać wymaga też odmiennej taktyki.

  Przyznam szczerze, gdyby kazano mi wybrać kilka gier z tego cyklu, które uznałbym za „must” to pewnie Dracula's Curse znalazło by się wśród nich jako bez wątpienia najlepsza oldschoolowa Castlevania.