Castlevania: Aria of Sorrow

\

Recenzja Autor: Danny

  Aria of Sorrow to pierwsza Castlevania w jaką dane mi było zagrać. Patrząc wcześniej na ilość tytułów w zamkowej serii uważałem ją za mocno „tasiemcową”, więc nie spodziewałem się rewelacji w przypadku AoS. Nie rozumiałem jaka magia może tkwić w grze, która jest najzwyczajniej w świecie rąbaniną i niczym ponad to. Czy zmieniłem swoje, jakże brutalne zdanie? Jeśli jesteście zainteresowani to zapraszam do lektury poniższego tekstu.

"Dziadku Belmoncie, opowiedz mi bajkę" - czyli o fabule słów kilka

  Khem... od czego by tu zacząć? Ach, tak... intro.

  Jest rok 2035, Japonia. Lada moment tłumy ludzi zaobserwują pierwsze od wielu lat, pełne zaćmienie Słońca. Po schodach wiodących do kaplicy Hakuba kroczy Soma Cruz - główny bohater gry. Jest on na wymianie międzynarodowej i uczęszcza do jednej z japońskich szkół średnich. Jego klasowa koleżanka, a zarazem przyjaciółka z dzieciństwa - Mina Hakuba, to jedyna córka człowieka, który opiekuje się wspomnianą kaplicą (starożytne miejsce sakralne, mocno powiązane z japońską mitologią). Aby lepiej dostrzec zaćmienie Soma i Mina postanowili spotkać się w tym właśnie miejscu.

  Schody zdają się wyjątkowo dziwnie nie mieć końca. Zupełnie jakby coś specjalnie oddalało bohatera od celu. Gdy w końcu dociera do bramy wejściowej, jego zmysły szaleją.

  Następnie budzi się na dziedzińcu przedziwnej budowli. Okazuje się, że jest tu również Mina oraz Genya Arikado - tajemniczy przybysz w czarnym garniturze, który twierdzi, że owa budowla to zamek hrabiego Draculi, znajdujący się wewnątrz zaćmienia. Wampirzego mistrza przed laty zgładzono, odbierając mu raz na zawsze możliwość odzyskiwania mocy. Niestety fakt ten nie wyklucza możliwości przejęcia przez kogoś tej mrocznej potęgi.

  Nagle trio w postaci: Soma, Mina i Genya zostaje zaatakowane przez grupę potworów. Genya jednym sprawnym ruchem zabija większość z nich. Jednak jeden ze stworów rani Minę, zaraz po czym ginie od noża Somy. Pewien błyszczący obłok zatacza krąg w powietrzu i ląduje w ciele chłopaka. Jak można dowiedzieć się ze słów Arikado była to... dusza potwora, wchłonięta przez naszego bohatera. Oznacza to, że może on przejmować wszystkie umiejętności napotkanych przeciwników. Genya instruuje Somę, żeby udał się do komnaty Mistrza, ponieważ tylko tam wszystko zrozumie i wydostanie się z zamczyska.

  Tak można streścić początek Arii Smutku. W dalszej części spotkamy na swojej drodze takie postacie jak Yoko Belnades – wysłaną przez Kościół wiedźmę współpracującą z panem Arikado, Hammera - wojskowego z optymistycznym podejściem do życia i swoją zadziwiającą ideą na wykorzystanie zaistniałej sytuacji w zamku, Grahama Jonesa - misjonarza pewnej sekty religijnej, który narodził się w 1999 roku (wtedy też hrabia Dracula został unicestwiony) i wierzy aż nadto w apokaliptyczne przepowiednie (głównie przez swoje magiczne moce, posiadane od urodzenia), oraz w końcu zagadkowego mężczyznę, każącego nazywać się po prostu J, gdyż stracił pamięć wiele lat temu.

  Warto wspomnieć, że AoS to pierwsza Castlevania osadzona w przyszłości. Z pewnością starzy wyjadacze od razu wykryją wiele nawiązań do poprzednich części zamkowego cyklu, a w głównej mierze do Symphony of the Night, lecz znajomość pewnych faktów wcale nie jest wymogiem zagrania w tę Castlevanię.

  Fabuła obfituje w wiele smaczków, także wielokrotnie zostaniemy zaskoczeni jej przebiegiem. A to nie wszystko, dlatego że od naszych poczynań w kluczowych momentach gry będzie zależało jej zakończenie!

  Sądzę, że wystarczająco rozbudziłem Waszą ciekawość, więc przygryzam się w język i nie zdradzę reszty opowieści.

"Piękną dziś noc mamy..." - oprawa audiowizualna

  Już na wstępie gracz jest raczony niezwykle szczegółowym wyglądem zamkowego korytarza. Poza standardowym, pierwszym planem, gdzie widzimy głównego bohatera, można podziwiać różne rzeczy w oddali. Przemierzając wspomniany korytarz, w tle widoczny jest długi, zamkowy mur oraz ogromny, blady księżyc, w stronę którego lecą nietoperze. Nie wszystkie pomieszczenia prezentują się tak okazale, ale są w zdecydowanej mniejszości. Jeśli chodzi o barwy w jakich utrzymana jest stylistyka wnętrz, to dominują tutaj wszelkie odcienie kolorów zimnych: czerni, szarości, granatu i tym podobne. Moim faworytem wśród lokacji jest wieża zegarowa, gdzie ruch tych wszystkich trybików bardzo cieszy oko. Jednak w ferworze walki nie ma zbyt wiele czasu na podziwianie widoków.

  Design postaci stoi na wysokim poziomie i ciężko się przyczepić do czegoś konkretnego w tej kwestii. Mimo braku mimiki twarzy (z oczywistych względów) wygląd bohaterów jest bogaty w detale, np. płaszcz Somy powiewa przy każdym najmniejszym ruchu. Osobiście brakuje mi pewnego elementu, towarzyszącego we wcześniejszych Castlevaniach. Chodzi konkretnie o niebieskawy cień, który zostawia za sobą sterowana postać - w AoS Soma po prostu biegnie, skacze, czy ślizga się bez żadnego dodatkowego efektu wizualnego.

  Z kolei każdy napotkany potwór to pod względem graficznym jeszcze solidniejsza robota niż w przypadku bohaterów. Walcząc z niektórymi bossami zastanawiamy się jak twórcy mogą mieć tak bujną wyobraźnię. Jeden z większych przeciwników prezentuje się naprawdę psychodelicznie, gdyż składa się w sporej mierze z ludzkich trupów (to naprawdę budzi respekt!).

  W grach na przenośne konsolki nie przywiązuję większej uwagi do muzyki i dźwięków, a zwłaszcza w tak dynamicznej produkcji jak Castlevania. Poza tym, faktem jest, że możliwości dźwiękowe GameBoy'a Advance'a są znacznie ograniczone.

  Utwory w Aria of Sorrow to przeważnie kompozycje, utrzymane w szybkim tempie, uzupełniające doskonale oprawę graficzną i budujące klimat. Niektóre z nich zagrzewają do walki, zaś inne wprowadzają atmosferę tajemniczości, a nawet i grozy (za idealny przykład może posłużyć motyw muzyczny podczas marszu żywych trupów na cmentarzysku). Miłym zaskoczeniem były dla mnie odgłosy poszczególnych postaci, które nie są ordynarnymi jękami i można je zrozumieć, np. sympatyczne "hello", wypowiadane przez Yoko.

  Jedno jest pewne, AoS to najlepiej wyglądająca część zamkowej serii na GBA. A i na tle wielu tytułów przeznaczonych na tego handhelda wypada świetnie. Natomiast MIDI niczym z Arii Smutku słyszało się już w życiu lepsze, ale nie brakowało także znaaacznie gorszych, więc ogólnie muzyka nie wypada źle.

"Jak nie biczem, to ostrzem go!" - rozgrywka i jej długość

  Esencją Castlevanii jest właśnie rozgrywka. W Aria of Sorrow mamy do czynienia z podstawowymi elementami RPG, takimi jak: współczynniki (siła, kondycja, inteligencja, szczęście), wskaźniki (HP i MP), kolekcjonowanie ekwipunku i nakładanie go na postać oraz zdobywanie punktów doświadczenia.

  Nie różni się to wiele od wcześniejszych części, poza opcją... Soulset, czyli systemem zbieranych dusz. Są one podzielone na 4 rodzaje, według zastosowania: atak (czerwony kolor), obrona (niebieski kolor), wzmocnienie (żółty kolor) i umiejętności (szary kolor). Wszystkich dusz jest ponad 100, czyli mniej więcej tyle, co potworów w grze. Możemy wybrać jako aktywną po jednej z dusz każdego rodzaju, z wyjątkiem umiejętności, które są po prostu włączane/wyłączane w oddzielnym menu. Z początku łapanie dusz przychodzi bez większego problemu, jednak im dalej w "las", tym trudniej, gdyż istnieją albo trudne do ubicia potwory, albo prawdopodobieństwo "upuszczenia" przez niego duszy jest bardzo małe. Wiele zależy w tym przypadku od współczynnika "LCK", czyli od szczęścia.

  Nie samą magią się jednak żyje. Soma ma bowiem do dyspozycji cały szereg różnych broni, od małych noży począwszy, na włóczniach i mieczach kończąc. Warto wspomnieć, że sporą część swojego wyposażenia (i nie tylko) zakupimy w sklepie, na zamkowym dziedzińcu. Zapłatą jest zebrane złoto bądź rzeczy, które możemy sprzedać.

  Jako ciekawostkę dodam, że już tradycyjnie możliwe jest przeglądanie informacji o zabitych stworach w specjalnej encyklopedii.

  Aby przejść grę, wycinając po drodze hordy przeciwników, wystarczy blisko 6 godzin. Jednak gdy zapragniemy zdobyć komplet dusz, odkryć calutką mapę i zaliczyć tym samym grę na 100% to będziemy potrzebować około 22 godzin (przynajmniej mnie tyle to zajęło). Ciekawą „rekompensatą” po ukończeniu gry są dwa dodatkowe tryby: Sound Test, który pozwala na odsłuchanie wszystkich dźwięków z AoS oraz Boss Rush - wyżynanie wszystkich bossów na czas. Jeśli komuś jest mało to może zacząć grę od nowa, z częścią swojego przybytku, za sprawą opcji "New Game Plus" albo też poprowadzić do walki zupełnie inną postać niż Soma. A kim jest owa postać? Tę tajemnicę musicie rozgryźć sami.


Na plus

• piękne widoki
• bogaty w detale design postaci i potworów
• intrygująca oraz zaskakująca fabuła
• system zdobywania dusz
• wygodne sterowanie
• spora ilość punktów zapisu gry
• znakomity projekt mapy
• zamkowy klimat nie do podrobienia

Na minus

• niewielkie wykorzystanie potencjału pewnych postaci
• sklep na późniejszym etapie gry robi się bezużyteczny pod względem orężu
• drażniące pozyskiwanie niektórych dusz

---

Werdykt Danny'ego:

8,5/10

---

Podsumowanie

  Właściwie odpowiedzią na własne pytanie ze wstępu jest wystawiona ocena. Dodać mogę tylko, że Castlevania nie jest bezmyślną „siepą”. To wampirza historia, mroczny klimat panujący w siedzibie hrabiego Draculi i towarzysząca im otoczka (często w postaci nietypowych rozwiązań) budują jakość zamkowego cyklu. Arię Smutku śmiało mogę polecić zarówno starym wyjadaczom serii, jak i poznającym dopiero Castlevanię. Obie te grupy znajdą tutaj coś dla siebie.